Afgelopen zondag liep mijn geplande training tijdens de Waasland Marathon (120km) bijna fataal af.Reeds vroeg vertrokken zat het tempo onder aanvoering van "de rode kogel" er al goed in.Door de nog laaghangende zon hadden we één van de pijltjes te laat opgemerkt met als gevolg alle drie te enthousiast in de remmen.Voor ik het goed en wel besefte vloog ik over mijn stuur in duikvlucht richting kasseistenen.Met mijn volle gewicht sloeg ik op mijn linkerschouder en daarna volgde nog een doffe klap met mijn hoofd tegen de grond.Natuurlijk had den deze weer eens gene helm op (als ik die opzet ist koers hé) met als gevolg even zo suf alsof ik net tegen Sugar Jackson zijne linkse was gelopen.Eenmaal een beetje terug bij positieven sloeg de schrik toe daar ik even vreesde voor een sleutelbeenbreuk.Ook Giudo was er serieus aan toe,schaafwonden,pols en vooral knie was geraakt.We hebben daar dan een tijdje langs de kant gestaan en beetje bij beetje probeerde ik alles terug wat in beweging te krijgen.Mijne nieuwe carbonnen Ridley was ook gedoopt,dit was de het eerste ritje met mijn nief winterfietske en mijn stuur was al naar de knoppen.
Toch hebben we maar besloten om de rit verder uit te rijden,zolang we in beweging waren viel het eigenlijk nog mee,maar eenmaal thuis begon de miserie...ik kon me zelfs niet uitkleden om te gaan douchen.Eenmaal in de zetel kreeg ik ook nog aanvallen van misselijkheid en braakneigingen,de grijze massa in mijn kopke was dus danig doorééngeschud.Ondertussen heeft onderzoek uitgewezen dat het kapsel rond de schouder en de pezen zwaar ontstoken zijn,met de nodige ontstekingsremmers en wat rust moet dit binnen een weekske al veel beter zijn.
Ik zal in ieder geval blij zijn als ik kan vertrekken want ik dacht even dat mijn droom om zeep was...de laatste trainingen ga ik zeer voorzichtig en met een helm!! afwerken.
