Roc Trophy @ Roc d’Azur ( Zuid Frankrijk), 4 etappes, 203km / 4750hm

6 jaar was het geleden dat ik aan de start stond van dit groots evenement aan de kustlijn van de Cote d’Azur , georganiseerd door ASO die oa ook de Tour de France organiseren.

 Tijd om me nog eens aan te sluiten met de bende Waaslanders die jaarlijks daar naar toe trekken en waar de groep ondertussen gegroeid is naar een 20-tal crazy Roc’ers.

Deels met eigen vervoer maar ikzelf en nog een 10 tal andere kozen voor de verplaatsing per TGV , prima geregeld door onze reislei(ij)ders Lesley en Luc DV , waarvoor dikke mercie mannen!

Meteen werd duidelijk dat het 5 dagen lachen en gieren ging worden met deze bende.

Eenmaal gearriveerd op camping Les Acasias was het snel de bungalows verdelen  om daarna zo snel mogelijk de nummers op te halen en alles in orde te zetten.

Roc Trophy#1 , Roc Light , 23km / 350hm

Nieuw dit jaar was de Roc Trophy ,die bestond uit 4 ritten met achteraf een gezamenlijk klassement.

Grote voordeel is dat de Trophy rijders vooraan mogen starten , als je weet dat op dit gigantisch evenement meer dan 20.000 bikers verdeeld over de verschillende afstanden aan de start staan zit je al snel met opstoppingen , daar werden wij alvast van gespaard.

Nadeel  daar vooraan is dat er enorm snel gestart wordt en zeker op de korte eerste etappe, mijnen diesel kwam al snel in overdrive, gas terugnemen was de boodschap.

Na 1u07m zat het er al op , dit gaf ons ook wat tijd om de rest van de dag te genieten van het mooie weer , de bijhorende fietsbeurs en de randevenementen.

Roc Trophy#2 , Roc Marathon, 82km / 2260hm

Direct veel drukker s ’morgens aan de start , de lange afstand is bij vele bikers de favoriete afstand.

Net voor de start nog snel een selfie met onze Lotto topper Tim Wellens die zich hier wat komt amuseren nu zijn wegseizoen erop zit en we zijn weg.

Ook al is onze groep zo groot ik rij enkel mijn eigen tempo en probeer niet zoals gisteren mee te gaan met de snellere Waaslanders zoals Tommy , Lesley ,Luc etc… achteraf gezien een goede keuze.

Vandaag zitten ook de bekende stukken in het parcours met oa de gevreesde afdaling “De Fournel” , hier ben ik 6 jaar geleden nog behoorlijk het decor in gegaan maar alles loopt prima , ook op de andere vaak zeer technische afdalingen is het gevoel super en kunnen we lekker door knallen.

Bij het klimmen daarentegen is het duidelijk dat het een lang en zwaar seizoen  geweest is, de basissnelheid is zeker niet slecht maar zo eens ne keer vol doortrekken bergop zit er niet meer in.

5u43m is goed voor een 10^de plaats van 38 Masters 3 (+50) , spijtig dat ik net na de passage op het strand de demarrage van Luc niet kon beantwoorden (het haantjes gedrag weet je wel…).

Achteraf het spijtige nieuws dat onze maat Geert afgevoerd is naar de kliniek na een lelijke val, hersenschudding en lelijke wonden aan arm , schouder en vooral aangezicht zijn het gevolg , morgen starten is uitgesloten!

Roc Trophy#3, Roc 40, 42km / 750hm

Deze 3^de rit is terug kort maar de zware stukken van gisteren zitten hier ook in verweven dus het is zeker geen “walk in the park” .De benen voelen iets beter aan dan gisteren dus recupereren doen we blijkbaar nog wel. Wat vooral opvalt is dat het vertrouwen in de soms toch wel zeer technische afdalingen enorm toeneemt van dag tot dag , zeer leuk om zo over de obstakels te vliegen en nergens moeten af te stappen.

Vandaag  is het jammer genoeg onze maat Matthias die moet afgevoerd worden na een crash , het blijft dus opletten geblazen. Wat me vandaag wat teleurstelt is het feit dat de organisatie niet echt moeite doet om wat variatie in vooral de eerste maar zeker ook de laatste kilometers te zoeken.

Het laatste stuk over het strand en de waterkeringsmuur is best leuk maar niet voor 4 dagen na elkaar , het moet toch perfect mogelijk zijn om eens iets anders uit de mouw te schudden in dit prachtige gebied. Leuk was wel om dit stuk vandaag samen met  Wim af te leggen , was lang geleden en heb ik zeker gemist!

Roc Trophy#4, Roc d’Azur, 56km / 1350hm

De laatste etappe is de meest gekende , hier is het allemaal mee begonnen vele jaren terug in 1984! de Roc d’Azur.

Een kleine 5.000 mannen en vrouwen aan de start vandaag waaronder ook Absalon , Sauser , Lakata, onze Tim Wellens en nog vele andere grote namen. Afwezig zijn onze Wim , Dave en Henk , zij beslissen dat het welletjes geweest is en kiezen voor een rustig ritje en vooral een zeer uitgebreide apres-bike party.

Het groot aantal toeschouwers op de gekende plaatsen als de Fournel , en de steile beklimming van de col de Bourgnon zijn kippenvel momenten. De laatste zware “gootjesklim” vraagt nog 1 maal om alles eruit te persen, daarna kan ook bij ons de apres party beginnen.

 Het mondaine zuiden kent wel zijn prijzen , 6 euro voor nen halve liter bier tikt aan maar we laten het niet aan ons hart komen , het seizoen zit erop en dat mag gevierd worden!

Bedankt aan de meegereisde bende , it was big fun!! Dikke proficiat aan iedereen ook , deze parcoursen zijn niet voor pussies , sterk gereden ,de MTB toekomst in het Waasland is verzekerd bij de jeugd :-)  :-)  :-) , ikzelf had hier zeker niet de beste benen en had er iets meer van verwacht maar ben achteraf toch tevreden dat ik de 10^de plaats heb kunnen behouden bij de oude rakkers en een 71^ste plaats algemeen ( de reden dat ik niet in de einduitslag voorkom is dat de eerste dag mijn transponder blijkbaar stuk was , gelukkig ben ik toen samen met David over de meet gereden).

Eindtijd 12u46m04s

Hiermee is seizoen 2016 ook weeral gepasseerd , dit was mijn 12^de MTB seizoen ,hier nog een foto van 2004 , mijn allereerste Grand Raid Cristalp , daar is het allemaal begonnen!

Benieuwd waar we in 2017 allemaal gaan belanden!!

Greetz Marc

Kronplatz King (It) , 71km / 3200hm

Dit is nu het leuke aan onze MTB sport , de diversiteit!

Een dikke 2 maand en een half na mijn Marokkaans avontuur waar de warmte, de lange afstanden en het navigeren de ingrediënten waren koos ik nu voor een extreem klimmers parcours ten midden van de prachtige Italiaanse Dolomieten , niet voor niets staat dit ruwe gebergte op de lijst van Unesco’s werelderfgoed.

Het parcours van “amper” 71km was goed voor maar liefst 3200 hoogtemeters , mede architect van dit waanzinnige parcours is onze Belgische topper Roel Paulissen die al enkele jaren hier zijn thuisbasis , inclusief bikeshop heeft en het moet gezegd…het parcours is adembenemend!!

Scherprechter is uiteraard de 2.275m hoge Kronplatz , welbekend bij de skiërs onder ons maar ook van de Giro d’Italia.

Startplaats was het charmante San Vigilio , hier had ik ook een super leuk hotelletje geboekt voor 4 nachten, kwestie van de klimbeentjes wat voor te bereiden.

Daar het een nieuwe organisatie is stonden er slechts 106 vertrekkers aan de start voor de lange Kronplatz King afstand , het merendeel koos voor de Kronplatz Prince met een afstand van 42km.

Dit gaf een ontspannen sfeer in het start vak, geen gedrum , no stress, maar van zodra het startschot afging zat het tempo er direct in. Perfecte aanloopstrook op het asfalt om dan na een 5-tal kilometers rechts het echte offroad werk aan te vatten en het was direct boenk omhoog klimmen tot +/- 1.900 meter hoogte, gevolgd door een zeer leuke afdaling en een tussenstuk door de bossen terug richting San Vigilio.

Na 28km begon het echte werk , de eerste beklimming van de Kronplatz, dit stuk had ik verkent dus ik wist wat me te wachten stond en dat het laatste gedeelte zeer zwaar was, de ganse beklimming had ik een goed gevoel en op het laatste zware gedeelte kon ik perfect rijden waar dan al veel deelnemers moesten stappen.

Eenmaal boven keek ik direct uit naar de fantastische single track afdaling die ik ook vooraf verkent had , niet al te technisch maar  een bocht missen wil je hier echt niet meemaken , pure MTB fun!

Eenmaal beneden , na +/- 60km nog 1 opdracht , namelijk terug naar de top maar via een andere kant. Dit stuk had ik nog niet verkent spijtig genoeg , de aanloopstrook was zwaar maar mooi tot ik op een gegeven moment uit het bos kwam en een bocht naar rechts moest nemen , wat ik toen zag deed me hardop roepen “ Here comes the pain”!!

Loodzwaar was het  ,zwalpend van links naar rechts , na 6u34 stond ik voor de 2^de maal in 3 uur tijd op de top en aan de finish, goed voor een 63^ste plaats algemeen en een 9^de plaats bij de hobby rijders. Er was geen aparte 50+ categorie

Hebben we afgezien…ja

Was het de moeite…zeer zeker!

Zeer strakke organisatie , supermooi parcours in een zeer mooi decor en vooral unieke downhills!!

Ik heb het geluk gehad om enkele jaren geleden de Sellaronda Hero te rijden voor deze immens populair werd en ik heb bij deze hetzelfde gevoel. Ik wens de organisatie en Roel Paulissen zeer veel succes!

Gaes Titan Desert by Garmin 2016.

Na maanden voorbereiding was het dan eindelijk zover, ikzelf en mijn makker Geert Biesmans , die ik vorig jaar in TransHajar Oman heb leren kennen stonden op 24 April aan de start van wat de organisatie beweerde de zwaarste editie in 11 jaar te zijn.

Dit komt omdat voor de eerste maal de 2 eerste etappes in het Atlasgebergte plaatsvonden meer bepaald in en rond Ifrane , het “Zwitserland van Marokko” genoemd

In het totaal stonden er 410 deelnemers aan de start uit 18 verschillende landen, 72 daarvan kwamen uit in mijn Senior categorie.

Stage 1: Ifrane-Ifrane , 110km , 1810 hoogtemeters

Welkom in de wereld van de navigatie! De route in deze meerdaagse is minimum afgepijld en je bent eigenlijk meer afgestemd op de GPS route die je zelf dient in te brengen in je toestel. Je bent enkel verplicht 4 checkpoints per dag te passeren, de rest van de route mag je zelf indelen al naar gelang je navigatie kwaliteiten. Daar ik hier totaal geen ervaring in heb had ik me voorgenomen om er zeker voor te zorgen dat er altijd kleine groepjes in mijn buurt waren zodat ik zeker niet alleen zou komen te zitten. Maar op deze eerste dag liep het al compleet mis…met een peloton van +/-100 rijders hebben we iets na de start een afslag naar links gemist waardoor we op de juiste track zaten maar in tegenovergestelde richting , maw we reden op de tracks waar we eigenlijk enkele uren later vanuit de andere richting naar de finish moesten rijden. De GPS toestellen van de hele groep gaf dus wel de juiste route aan waardoor niemand het door had, zelfs niet als we op een gegeven moment een bevoorrading passeerde die we normaal pas na 83km hadden moeten passeren. Op een gegeven moment heeft de organisatie dan maar ingegrepen en met een jeep ons tegengehouden en terug gestuurd ( gelukkig of we hadden op een bepaalt  moment de koplopers tegengekomen vanuit de andere richting).Vloeken en tieren natuurlijk als we tot het besef kwamen dat we 46km!! verkeerd gereden waren en we dus 156km ipv 110km dienden af te leggen op deze eerste dag# Long day at the office#

Tot overmaat van ramp werd ook Geert hierdoor zo pissig dat hij zijn tempo serieus opdreef en als eerste van de ganse groep van ons wegreed en hij in korte tijd verdwenen was , tot ik plots , na 103km , in een asfaltafdaling enkele rijders zag staan die bij een gevallen renner stonden. Ik herkende meteen het truitje van Geert en stopte. Hij had blijkbaar door de hoge snelheid de bocht iets verkeerd ingeschat en net op dat moment kwam er een motorrijder naar boven , Geert slipte , kwam op het andere rijvak terecht en knalde vol op de motorrijder. De gapende wonde aan de knie voorspelde niet veel goeds en het verdict s’ avonds was hard! Barst in de knieschijf , de nodige hechtingen en vooral Game Over. De dag nadien werd hij al overgevlogen naar België met een vlucht van de verzekering.

Nadat de medical assistence Geert had opgepikt heb ik de lange tocht naar de finish voortgezet , uiteindelijk kwam ik na 7u56m binnengebold met dus 156km op de teller ipv 110km.Klassement ambities waren dus al weg maar ik was naar hier gekomen om het avontuur te proeven en vooral om te finishen.

Stage 2: Ifrane-Ifrane , 132km , 2350 hoogtemeters

Met een passage op meer dan 2200m hoogte was dit de  koniginneetappe , De eerste 40km gingen bijna constant in stijgende lijn om daarna af te dalen in een prachtige canyon, het landschap was adembenemend! Vooral de klim uit de canyon na +/-75km was één van de mooiste stukken van de ganse week , het was ook daar waar ik voor het eerst geconfronteerd werd met de warmte die behoorlijk begon op te lopen. De benen waren dik in orde ,zelfs na de lange tocht van gisteren.

Na 7u18m zat de klus erop, 130^ste algemeen en 11ste Senior.

Dag 3 , Rustdag/Transferdag Errachidia

De transferdag kan je amper een rustdag noemen, het hele konvooi deelnemers , staf,logistieke medewerkers etc…moeten een 5 uur durende busrit naar het zuiden overbruggen , hiervoor moeten de fietsen terug volledig gedemonteerd worden en in de fietskoffers gestoken worden en ’s avonds terug gemonteerd worden , alsook alles klaar te maken voor de dubbele marathonetappe van de komende 2 dagen. Veel tijd bleef er dus niet over om even te gaan liggen en wat te rusten.

De aankomst in het eerste echte tentenkamp in the middle of nowhere was banglijk, op de tonen van de song “Ho Hey” van The Lumineers stapten alle Titanos naar hun nomaden tenten gemaakt uit dikke tapijten. De echte Titan Desert kon nu beginnen!

Stage 3: Errachidia-Rissani  , 101km , 750 hoogtemeters

Eerste deel van de dubbele marathonetappe , dwz alles wat je denkt nodig te hebben vanavond in het kamp dien je mee te nemen op de bike, inclusief slaapzak, kledij, gels voor 2 ritten etc…

Vele binden dat materiaal aan hun bike, ik had besloten alles mee te nemen in een rugzak , daar ik ook een camelbag meehad heb ik dus 2 ritten met 2 rugzakken gereden , achteraf gezien een foute keuze , het extra gewicht gaf me zeer veel zadelpijn.

Daar het “slechts” 110km was stond deze rit beschreven als één van de gemakkelijkste van de week , spijtig genoeg stond de felle wind op kop wat weer het uiterste van onze krachten vroeg om vooruit te komen. Vandaag kregen we ook de eerste zware zandstroken te verwerken , nog geen echte duinen maar mul zand dat telkens het tempo volledig eruit haalde. Gelukkig waren er ook de oneindig lange vlaktes waar ik de power goed kwijt kon, helemaal mijn ding!

101km in 4u29 en 39 graden,

113de van de 410 en 9ste senior van de 72,we duiken de top 10 in

Stage 4: Rissani - Merzouga , 144km , 970 hoogtemeters

De langste etappe , behalve dan voor die 100 rijders die den eerste dag er 156 hadden J .

Nog steeds met de 2 rugzakken op mijn schouders had ik hier toch wel wat schrik van, mijn kont protesteerde vanaf de eerste kilometer maar de benen waren nog steeds top. Spijtig genoeg voelde ik na nog geen 10km plots mijn achterband stilletjes leeglopen , de vele Spaanse deelnemers zullen nu wel weten wat “Godmiljaaaaar” betekent, wederom was het ventiel de schuldige ( had ik in Gran Canaria ook al voorgehad)…Pompen maar en hopen dat de “melk” zijn werk deed, gelukkig lukte het zonder binnenband te moeten steken maar de groepjes waar ik de vorige dagen steeds met samen reed waren gaan vliegen.

Parcours was beetje het zelfde als gisteren , lange knalstukken afgewisseld met zware zandstroken maar ook voor het eerst met enkele passages door de duinen , kortom een echte Desert etappe. Het was in deze duinen trouwens dat de temperatuur op mijn Garmin steeg tot 41,6 graden!

Voor het eerst kreeg je op de lange vlaktes ook een goed zicht hoe de verschillende pelotons ver uit elkaar andere tracks kozen, ik kwam op een gegeven moment een groep tegen die ik zeker 20 à 25km voordien achter gelaten had en deze reden nu terug voor mij…Part of the game!
Na 7u57m voor 144km , inclusief platte band achterband , wind op kop en 42 graden voelde ik me net een opgevuld kiekenin den oven , mijn gat deed verschrikkelijk pijn en mijn lijf stond in brand. Wat de pijn verzachte was dat de mooie Spaanse schone die ik minstens 40km uit de wind gezet had, me op het moment dat we samen met een high-five de finishlijn passeerde zei "You are a machine" :-)

Stage 5: Merzouga - Merzouga , 95km , 600 hoogtemeters

De voor mij zo gevreesde “Garmin etappe”!

Vandaag 100% op navigatie, 95km met 2 zeer lange duinenpassages , 1 ervan begon al snel na de start , enerzijds gaf het me een kik om eindelijk in het stuk te zitten waar de Titan bekent door geworden is, anderzijds besefte ik direct hoe speciaal deze etappe ging worden. Daar er geen tracks zijn in de duinen geeft de GPS 1 rechte lijn aan. Maar uiteraard begin je zoveel mogelijk rond de duinen te stappen vermits die duinen opklimmen in het losse zand veel te zwaar is. Na verloop van tijd zie je bikers overal, zover als je kan zien aan de linkse kant ,aan de rechtse kant , bikers die kompleet een andere kant opgaan etc… , mentaal was dit voor mij zeer zwaar , het was een beetje gokken en hopen dat ik de juiste keuze maakte. Wat veel goed maakte was het unieke decor waarin dit allemaal plaatsvond, verschrikkelijk zwaar ook door de warmte maar zooooo moooooi!

Om een voorbeeld te geven hoe zwaar deze duinenpassages zijn, de afstand tussen CP1 en CP2 was enkel 7km , mijn tijd tussen deze 2 checkpoints was 1u21m!!

Na 6u57m zat deze zware opdracht erop , ik werd zelfs beetje emotioneel als ik de finishlijn passeerde , het was een enorme last die van mijn schouders viel. Het was een etappe waar ik maanden schrik van had , uiteindelijk had ik overal de juiste beslissing genomen en alle CP’s vlot gevonden. Morgen de laatste, rustig binnenbollen was het plan

Stage 6:  Merzouga -Maadid, 79km , 609 hoogtemeters

The last one, direct na de start een bocht naar rechts en daar wisten we het al, wind vol op den bol en dit voor het grootste deel van deze etappe. Ik voelde direct dat ik nog zeer veel power in de benen had . Ik reed meestal op mijn eentje van groep naar groep , af en toe pikte er enkele aan maar deden geen meter kopwerk. Pas na een goede 30km hadden we eindelijk een groepje samengesteld van een man of 6 die het zagen zitten om rond te draaien en om beurt de kop te nemen. Het ging vooruit, het ging verbazend goed vooruit. Maar de organisatie had nog 2 verschrikkelijke obstakels voor ons in petto. Twee zeer steile hellingen waar een groot deel van de rijders te voet op moesten maar ook hier kon ik op de kracht helemaal tot boven rijden. De beide afdalingen waren enorm technisch soms tussen de rotsen dus hier was het nog volle concentratie en hopen op geen lekke banden. De laatste 14km waren vlak en hier hadden we voor het eerst terug meewind. Wel kregen we nog enkele zware zandstroken te verwerken maar voor de rest lag de snelheid enorm hoog.

Na 4u11m kwam de uiteindelijke finishboog in zicht , wat een ontlading, iedereen feliciteert iedereen, het was één groot feest, ik stond hier eigenlijk alleen maar de felicitaties ,hugs en foto’s , ik mocht het allemaal mee delen met de andere teams en rijders. Wat ook opviel ( en ik heb toch al wat van die extreme meerdaagsen uitgereden) was hoe veel rijders zeer emotioneel over de finishlijn kwamen , wat veel zegt hoe diep je moet gaan om dit tot een goed einde te brengen.

Daar ik de race zeer goed ingedeeld had heb ik op deze laatste dag nog mijn beste resultaat behaald van de hele week , wat ik wel miste aan de aankomst was mijn makker Geert , graag had ik dit uniek evenement samen met hem beleeft. Langs deze weg wens ik hem alvast een snel herstel en hopelijk nog veel bike plezier later op het seizoen!

Uiteindelijk heb ik de 709km afgelegd in 38u52m , goed voor een 130^ste plaats algemeen van 410 deelnemers en 11ste senior van 72 deelnemers. Terug komen op die eerste etappe waar ik het klassement al kon vergeten doe ik niet, zoals de organisatie zegt…It’s part of the game!

Eindconclusie:

Toegeven , het is zeker niet de goedkoopste meerdaagse , het gedoe met de chartervlucht etc..maakt het voor ons Belgen nog extra duurder maar je krijgt echt waar voor je geld , het is en ongelooflijk avontuur in een uniek decor!

Organisatorisch zit het ook goed , de kampplaatsen , het eten , de sfeer etc…is top.

Enkele nadelen:

-          In de bevoorradingen is enkel drinken voorhanden en in Marokko zelf vind je geen gels , bars en isodrank , je moet dit dus allemaal meebrengen vanuit België.

-          Extra services zoals massage   en bikeservice is naar mijn mening  duur

-          ( onderhoud van uw fiets s’avonds 350 euro!)

-          Elke avond is er een briefing in het Spaans die zeker 15m duurt , nadien is er één in het Engels die amper 5m in beslag neemt

Voor de rest is dit een avontuur waar ik nog lang ga van nagenieten, het parcours en de warmte is echt mijn ding, ik ben ongelooflijk blij ( en ook een beetje trots) dat ik eindelijk deze heb kunnen afvinken.

What’s next….de “Kronplatz King” in de Italiaanse dolomieten op 24 Juli , dus eerst recuperen en terug opbouwen en vooral een 28 voorblad aanschaffen want ik vrees dat ik dat daar ga nodig hebben J .