Gaes Titan Desert by Garmin 2016.

Na maanden voorbereiding was het dan eindelijk zover, ikzelf en mijn makker Geert Biesmans , die ik vorig jaar in TransHajar Oman heb leren kennen stonden op 24 April aan de start van wat de organisatie beweerde de zwaarste editie in 11 jaar te zijn.

Dit komt omdat voor de eerste maal de 2 eerste etappes in het Atlasgebergte plaatsvonden meer bepaald in en rond Ifrane , het “Zwitserland van Marokko” genoemd

In het totaal stonden er 410 deelnemers aan de start uit 18 verschillende landen, 72 daarvan kwamen uit in mijn Senior categorie.

Stage 1: Ifrane-Ifrane , 110km , 1810 hoogtemeters

Welkom in de wereld van de navigatie! De route in deze meerdaagse is minimum afgepijld en je bent eigenlijk meer afgestemd op de GPS route die je zelf dient in te brengen in je toestel. Je bent enkel verplicht 4 checkpoints per dag te passeren, de rest van de route mag je zelf indelen al naar gelang je navigatie kwaliteiten. Daar ik hier totaal geen ervaring in heb had ik me voorgenomen om er zeker voor te zorgen dat er altijd kleine groepjes in mijn buurt waren zodat ik zeker niet alleen zou komen te zitten. Maar op deze eerste dag liep het al compleet mis…met een peloton van +/-100 rijders hebben we iets na de start een afslag naar links gemist waardoor we op de juiste track zaten maar in tegenovergestelde richting , maw we reden op de tracks waar we eigenlijk enkele uren later vanuit de andere richting naar de finish moesten rijden. De GPS toestellen van de hele groep gaf dus wel de juiste route aan waardoor niemand het door had, zelfs niet als we op een gegeven moment een bevoorrading passeerde die we normaal pas na 83km hadden moeten passeren. Op een gegeven moment heeft de organisatie dan maar ingegrepen en met een jeep ons tegengehouden en terug gestuurd ( gelukkig of we hadden op een bepaalt  moment de koplopers tegengekomen vanuit de andere richting).Vloeken en tieren natuurlijk als we tot het besef kwamen dat we 46km!! verkeerd gereden waren en we dus 156km ipv 110km dienden af te leggen op deze eerste dag# Long day at the office#

Tot overmaat van ramp werd ook Geert hierdoor zo pissig dat hij zijn tempo serieus opdreef en als eerste van de ganse groep van ons wegreed en hij in korte tijd verdwenen was , tot ik plots , na 103km , in een asfaltafdaling enkele rijders zag staan die bij een gevallen renner stonden. Ik herkende meteen het truitje van Geert en stopte. Hij had blijkbaar door de hoge snelheid de bocht iets verkeerd ingeschat en net op dat moment kwam er een motorrijder naar boven , Geert slipte , kwam op het andere rijvak terecht en knalde vol op de motorrijder. De gapende wonde aan de knie voorspelde niet veel goeds en het verdict s’ avonds was hard! Barst in de knieschijf , de nodige hechtingen en vooral Game Over. De dag nadien werd hij al overgevlogen naar België met een vlucht van de verzekering.

Nadat de medical assistence Geert had opgepikt heb ik de lange tocht naar de finish voortgezet , uiteindelijk kwam ik na 7u56m binnengebold met dus 156km op de teller ipv 110km.Klassement ambities waren dus al weg maar ik was naar hier gekomen om het avontuur te proeven en vooral om te finishen.

Stage 2: Ifrane-Ifrane , 132km , 2350 hoogtemeters

Met een passage op meer dan 2200m hoogte was dit de  koniginneetappe , De eerste 40km gingen bijna constant in stijgende lijn om daarna af te dalen in een prachtige canyon, het landschap was adembenemend! Vooral de klim uit de canyon na +/-75km was één van de mooiste stukken van de ganse week , het was ook daar waar ik voor het eerst geconfronteerd werd met de warmte die behoorlijk begon op te lopen. De benen waren dik in orde ,zelfs na de lange tocht van gisteren.

Na 7u18m zat de klus erop, 130^ste algemeen en 11ste Senior.

Dag 3 , Rustdag/Transferdag Errachidia

De transferdag kan je amper een rustdag noemen, het hele konvooi deelnemers , staf,logistieke medewerkers etc…moeten een 5 uur durende busrit naar het zuiden overbruggen , hiervoor moeten de fietsen terug volledig gedemonteerd worden en in de fietskoffers gestoken worden en ’s avonds terug gemonteerd worden , alsook alles klaar te maken voor de dubbele marathonetappe van de komende 2 dagen. Veel tijd bleef er dus niet over om even te gaan liggen en wat te rusten.

De aankomst in het eerste echte tentenkamp in the middle of nowhere was banglijk, op de tonen van de song “Ho Hey” van The Lumineers stapten alle Titanos naar hun nomaden tenten gemaakt uit dikke tapijten. De echte Titan Desert kon nu beginnen!

Stage 3: Errachidia-Rissani  , 101km , 750 hoogtemeters

Eerste deel van de dubbele marathonetappe , dwz alles wat je denkt nodig te hebben vanavond in het kamp dien je mee te nemen op de bike, inclusief slaapzak, kledij, gels voor 2 ritten etc…

Vele binden dat materiaal aan hun bike, ik had besloten alles mee te nemen in een rugzak , daar ik ook een camelbag meehad heb ik dus 2 ritten met 2 rugzakken gereden , achteraf gezien een foute keuze , het extra gewicht gaf me zeer veel zadelpijn.

Daar het “slechts” 110km was stond deze rit beschreven als één van de gemakkelijkste van de week , spijtig genoeg stond de felle wind op kop wat weer het uiterste van onze krachten vroeg om vooruit te komen. Vandaag kregen we ook de eerste zware zandstroken te verwerken , nog geen echte duinen maar mul zand dat telkens het tempo volledig eruit haalde. Gelukkig waren er ook de oneindig lange vlaktes waar ik de power goed kwijt kon, helemaal mijn ding!

101km in 4u29 en 39 graden,

113de van de 410 en 9ste senior van de 72,we duiken de top 10 in

Stage 4: Rissani - Merzouga , 144km , 970 hoogtemeters

De langste etappe , behalve dan voor die 100 rijders die den eerste dag er 156 hadden J .

Nog steeds met de 2 rugzakken op mijn schouders had ik hier toch wel wat schrik van, mijn kont protesteerde vanaf de eerste kilometer maar de benen waren nog steeds top. Spijtig genoeg voelde ik na nog geen 10km plots mijn achterband stilletjes leeglopen , de vele Spaanse deelnemers zullen nu wel weten wat “Godmiljaaaaar” betekent, wederom was het ventiel de schuldige ( had ik in Gran Canaria ook al voorgehad)…Pompen maar en hopen dat de “melk” zijn werk deed, gelukkig lukte het zonder binnenband te moeten steken maar de groepjes waar ik de vorige dagen steeds met samen reed waren gaan vliegen.

Parcours was beetje het zelfde als gisteren , lange knalstukken afgewisseld met zware zandstroken maar ook voor het eerst met enkele passages door de duinen , kortom een echte Desert etappe. Het was in deze duinen trouwens dat de temperatuur op mijn Garmin steeg tot 41,6 graden!

Voor het eerst kreeg je op de lange vlaktes ook een goed zicht hoe de verschillende pelotons ver uit elkaar andere tracks kozen, ik kwam op een gegeven moment een groep tegen die ik zeker 20 à 25km voordien achter gelaten had en deze reden nu terug voor mij…Part of the game!
Na 7u57m voor 144km , inclusief platte band achterband , wind op kop en 42 graden voelde ik me net een opgevuld kiekenin den oven , mijn gat deed verschrikkelijk pijn en mijn lijf stond in brand. Wat de pijn verzachte was dat de mooie Spaanse schone die ik minstens 40km uit de wind gezet had, me op het moment dat we samen met een high-five de finishlijn passeerde zei "You are a machine" :-)

Stage 5: Merzouga - Merzouga , 95km , 600 hoogtemeters

De voor mij zo gevreesde “Garmin etappe”!

Vandaag 100% op navigatie, 95km met 2 zeer lange duinenpassages , 1 ervan begon al snel na de start , enerzijds gaf het me een kik om eindelijk in het stuk te zitten waar de Titan bekent door geworden is, anderzijds besefte ik direct hoe speciaal deze etappe ging worden. Daar er geen tracks zijn in de duinen geeft de GPS 1 rechte lijn aan. Maar uiteraard begin je zoveel mogelijk rond de duinen te stappen vermits die duinen opklimmen in het losse zand veel te zwaar is. Na verloop van tijd zie je bikers overal, zover als je kan zien aan de linkse kant ,aan de rechtse kant , bikers die kompleet een andere kant opgaan etc… , mentaal was dit voor mij zeer zwaar , het was een beetje gokken en hopen dat ik de juiste keuze maakte. Wat veel goed maakte was het unieke decor waarin dit allemaal plaatsvond, verschrikkelijk zwaar ook door de warmte maar zooooo moooooi!

Om een voorbeeld te geven hoe zwaar deze duinenpassages zijn, de afstand tussen CP1 en CP2 was enkel 7km , mijn tijd tussen deze 2 checkpoints was 1u21m!!

Na 6u57m zat deze zware opdracht erop , ik werd zelfs beetje emotioneel als ik de finishlijn passeerde , het was een enorme last die van mijn schouders viel. Het was een etappe waar ik maanden schrik van had , uiteindelijk had ik overal de juiste beslissing genomen en alle CP’s vlot gevonden. Morgen de laatste, rustig binnenbollen was het plan

Stage 6:  Merzouga -Maadid, 79km , 609 hoogtemeters

The last one, direct na de start een bocht naar rechts en daar wisten we het al, wind vol op den bol en dit voor het grootste deel van deze etappe. Ik voelde direct dat ik nog zeer veel power in de benen had . Ik reed meestal op mijn eentje van groep naar groep , af en toe pikte er enkele aan maar deden geen meter kopwerk. Pas na een goede 30km hadden we eindelijk een groepje samengesteld van een man of 6 die het zagen zitten om rond te draaien en om beurt de kop te nemen. Het ging vooruit, het ging verbazend goed vooruit. Maar de organisatie had nog 2 verschrikkelijke obstakels voor ons in petto. Twee zeer steile hellingen waar een groot deel van de rijders te voet op moesten maar ook hier kon ik op de kracht helemaal tot boven rijden. De beide afdalingen waren enorm technisch soms tussen de rotsen dus hier was het nog volle concentratie en hopen op geen lekke banden. De laatste 14km waren vlak en hier hadden we voor het eerst terug meewind. Wel kregen we nog enkele zware zandstroken te verwerken maar voor de rest lag de snelheid enorm hoog.

Na 4u11m kwam de uiteindelijke finishboog in zicht , wat een ontlading, iedereen feliciteert iedereen, het was één groot feest, ik stond hier eigenlijk alleen maar de felicitaties ,hugs en foto’s , ik mocht het allemaal mee delen met de andere teams en rijders. Wat ook opviel ( en ik heb toch al wat van die extreme meerdaagsen uitgereden) was hoe veel rijders zeer emotioneel over de finishlijn kwamen , wat veel zegt hoe diep je moet gaan om dit tot een goed einde te brengen.

Daar ik de race zeer goed ingedeeld had heb ik op deze laatste dag nog mijn beste resultaat behaald van de hele week , wat ik wel miste aan de aankomst was mijn makker Geert , graag had ik dit uniek evenement samen met hem beleeft. Langs deze weg wens ik hem alvast een snel herstel en hopelijk nog veel bike plezier later op het seizoen!

Uiteindelijk heb ik de 709km afgelegd in 38u52m , goed voor een 130^ste plaats algemeen van 410 deelnemers en 11ste senior van 72 deelnemers. Terug komen op die eerste etappe waar ik het klassement al kon vergeten doe ik niet, zoals de organisatie zegt…It’s part of the game!

Eindconclusie:

Toegeven , het is zeker niet de goedkoopste meerdaagse , het gedoe met de chartervlucht etc..maakt het voor ons Belgen nog extra duurder maar je krijgt echt waar voor je geld , het is en ongelooflijk avontuur in een uniek decor!

Organisatorisch zit het ook goed , de kampplaatsen , het eten , de sfeer etc…is top.

Enkele nadelen:

-          In de bevoorradingen is enkel drinken voorhanden en in Marokko zelf vind je geen gels , bars en isodrank , je moet dit dus allemaal meebrengen vanuit België.

-          Extra services zoals massage   en bikeservice is naar mijn mening  duur

-          ( onderhoud van uw fiets s’avonds 350 euro!)

-          Elke avond is er een briefing in het Spaans die zeker 15m duurt , nadien is er één in het Engels die amper 5m in beslag neemt

Voor de rest is dit een avontuur waar ik nog lang ga van nagenieten, het parcours en de warmte is echt mijn ding, ik ben ongelooflijk blij ( en ook een beetje trots) dat ik eindelijk deze heb kunnen afvinken.

What’s next….de “Kronplatz King” in de Italiaanse dolomieten op 24 Juli , dus eerst recuperen en terug opbouwen en vooral een 28 voorblad aanschaffen want ik vrees dat ik dat daar ga nodig hebben J .