Hier had ik lang naar uitgekeken , deze stond al zeer lang
op de bucket list.
Dit is de populairste eendags MTB wedstrijd in de USA
, het parcours is letterlijk adembenemend daar de start gegeven wordt op 3.000m
hoogte en het hoogste punt , Columbine Mine boven de 4.000m ligt.
Het feit dat Lance Armstrong in zijn topjaren deze race 3x
gewonnen heeft , heeft er mee voor gezorgd dat deze oranisatie elk jaar +/- 6.000 inschrijvingen heeft waarvan er 2.000
via lottrekking mogen starten ( rijders van buiten de States en zeker
Europeanen worden meestal meteen geselecteerd daar dit extra uitstraling geeft
aan het evenement ).
Het oude mijndorpje Leadville ligt ten midden van de reuzen
in de Rocky Mountains , de uitzichten zijn prachtig , het weer grillig en de
longen pompen bij de minste inspanning. Wanneer je de eerste keer het stadje
binnenrijd voel je je meteen thuis , het is echt een prachtige plaats en
iedereen werkt mee aan de fantastische sfeer van het evenement
Daar ik een week op voorhand aankwam kon ik elke dag een
tocht biken en zo de trails en de streek ontdekken. Zeker de rit naar Turquoise
Lake zal me lang bijblijven , de natuur op zijn best!
Opvallend is ook de vriendelijkheid en de kameraadschap van
de Amerikaanse deelnemers, telkens ik iets ging eten stelden ze me vragen ,het
feit dat ik van het verre België kwam vonden ze allemaal “Amazing” en met mijn
verhalen over andere grote MTB evenementen overal ter wereld vonden ze me best
“cool” J
Ook de Race briefing daags voor de wedstrijd in het
gymnasium van de Lake County High School moet je eens meegemaakt hebben ,
typisch Amerikaans en vooral de speeches
van de 70 jarige organisator Ken Chlouber en zijn vrouw Marilee zijn echt de
max “When it comes to that point , when it hurts beyond hurt , when your lungs
are burning , your legs are dead , and you still got miles and miles to go ,
that’s when you have to dig deep!!
Starten om 6u15 s ’morgens met 2.000 deelnemers betekent aanmelden in het startvak om 5u30,
op 3.000 meter hoogte was op dat moment de temperatuur rond het vriespunt.
Hier was ik op voorbereid , boven mijn normale tenue had ik kledij aangetrokken die ik niet meer draag en die ik kon missen achteraf , tientallen keren had ik de Youtube filmpjes bekeken dus ik wist dat de eerste 15 kilometers bestond uit razend snel afdalen op het asfalt wat de kou nog erger maakte.
Hier was ik op voorbereid , boven mijn normale tenue had ik kledij aangetrokken die ik niet meer draag en die ik kon missen achteraf , tientallen keren had ik de Youtube filmpjes bekeken dus ik wist dat de eerste 15 kilometers bestond uit razend snel afdalen op het asfalt wat de kou nog erger maakte.
Daar het mijn eerste deelname was stond ik in het laatste
startvak , alsof ik nog geen kou genoeg had kregen we vlak voor de start het
Amerikaanse volkslied gespeeld op een elektrische gitaar door één of andere
lokale held, als ik rondkeek en zag hoe ernstig iedereen hier belang aan hechte
kreeg ik extra kippenvel en ja…zelfs
tranen in de ogen , ik was ontroerd hier te mogen bij zijn!
Dan het fameuze startschot met de Winchester rifle door Ken
en met de opkomende zon in de ogen waren we weg.
De asfaltafdaling was helemaal
mijn ding, slalommend van links naar rechts heb ik behoorlijk wat plaatsen
goedgemaakt op die 15km en zit ik waar ik wil zitten klaar voor de eerste klim
naar Carter Summit. Mijn Amerikaanse vrienden hadden me verwittigd , door de
drukte is het hier nog moeilijk om uw eigen ritme te rijden en voorbij te
steken maar hier moet je kalm blijven , je hebt nog vele uren de tijd en het
pak valt later helemaal uit mekaar. Ik maak gebruik van de drukte om langs de
kant mijn extra kledij uit te doen en geef mijn “Belgium souvenirs” aan een
koppel langs de kant van de weg.
2de hoogtepunt is de zeer technische afdaling van
de Powerline na 32km , gelukkig heb ik de baan vrij en kan ik mijn eigen sporen
kiezen , hier zijn er al velen tegen de grond gegaan en meestal is de schade
dan groot , ik vond het alvast kicken en zeker de minder technische maar
supersnelle uitloper.
De eerste bevoorrading , Pipeline station , na 42km laat ik
links liggen maar geniet wel van de sfeer , honderden meters lang staan er
langs beide zijde partytenten met families , teams , vrienden etc , iedereen is
razend enthousiast het lijkt wel een rockevenement!
Wat volgt is het “makkelijkste” maar achteraf bekeken het
gevaarlijkste stuk , 22km relatief vlak waar er serieus gas kan gegeven worden, ik val hier in
een groep van een man of 10 en heb er zin in dus ik zet me aan kop en probeer duidelijk
te maken waar wij Belgen goed in zijn, tempo maken en rond draaien. Van de 10
man zijn we amper met 3 die dit zien zitten en enkele kilometers later blijf ik nog als enige over , al de
rest in het wiel. Als ik toen had geweten hoe zwaar de laatste kilometers nog
gingen worden had ik dat beter niet
gedaan , maar plezant was het wel J
Na dit stuk komen we aan de bevoorading in Twin Lakes ,
prachtige locatie aan 2 enorme meren en de sfeer is hier zelf nog intenser ,
een beeld dat me altijd zal bijblijven.
Maar van zodra je deze plaats verlaat begint de hel , de klim naar Colombine Mine , 26km offroad klimmen naar een hoogte boven de 4.000 meter.
Maar van zodra je deze plaats verlaat begint de hel , de klim naar Colombine Mine , 26km offroad klimmen naar een hoogte boven de 4.000 meter.
3/4de van de klim is zwaar maar niet technisch,
ik zit in het goede ritme en probeer me wat te sparen, de laatste 6km boven de
boomgrens begint de miserie!
De benen voelen nog sterk maar ik krijg mijn ademhaling niet
onder controle , mijn longen schreeuwen om lucht,dankzij mijn Sram Eagle met 50
tanden achteraan kan ik hier blijven fietsen terwijl 80% te voet naar boven
klautert op een zeer rotachtige ondergrond, ik kan echter zeer moeilijk voorbij
steken daar de eerste die al terug komen van de top langs dezelfde weg met een
razende vaart ons tegemoet knallen, op sommige stukken moet ik hierdoor ook
beginnen stappen.
Het laatste stuk naar de top zwakt terug een beetje af zodat
iedereen in het zadel kan , nog effe afzien maar het uitzicht , de voldoening
boven op deze unieke plek in het hart van de Rocky Mountains is uniek en
ongelooflijk mooi.
Dikke respect voor de mensen van de bevoorrading op deze
plek , uren in de kou met een strakke wind en zeer behulpzaam voor iedereen ,
snel neem ik een energiegel aan van één van de medewerkers en stort me in de
gevaarlijke afdaling ,zeer oplettend voor iedereen die nog naar boven moet.
26 kilometer afdalen , ik denk nog steeds dat ik hierom
beginnen mountainbiken ben , niets doe ik liever op de fiets , maar wat me
opvalt wanneer ik terug door de bevoorrading bij Twin Lakes knal is dat mijn
longen nog steeds schreeuwen naar lucht, wat anders na zo een lange afdaling
niet het geval is.
Next … de 22 “makkelijke” kilometers waar ik op de heenweg
nog de held uithing , we zijn ondertussen ongeveer 115km onderweg en ik moet
enkele groepjes laten rijden , ik kom niet echt in het ritme , ik denk aan Ken
“This is the point when you have to dig deep!!
Ik besluit de laatste 45km volledig op eigen tempo te rijden
, naar niemand te kijken en na verloop van tijd kom ik terug in het ritme , ik
neem ook voor het eerst een beetje tijd bij de bevoorrading van Pipeline
station , eet wat extra en neem een minuutje de tijd om op adem te komen.
Nu nog één keer door den beton , de oh zo mooie technische
afdaling van de Powerline moeten we nu naar boven , niemand rijd op deze plek
en er komt echt geen einde aan , telkens je denkt boven te zijn volgt er nog
een knik. Wat wel helpt is de sfeer van
de vele supporters langs de kant , deze plek is voor de Leadville wat de Muur
is in de Ronde van Vlaanderen, echt fantastisch , eenmaal boven voel ik echter
dat ik door de sfeer en de aanmoedigingen “ Come on Belgium!!” weer mijn
ademhalingsritme naar de kloten geholpen heb.
En het is nog niet gedaan , we moet nog over Carters Summit
en terug naar Leadville , 32km to go!
Daarbovenop begin ik te rekenen en kom ik uit op een tijd
van rond de 10 uur ( dit is ook de tijd dat ik op voorhand in gedachte had maar
tegen niemand gezegd had)
Onder of boven de 10 uur is echter voor mij een wereld van
verschil dus…
Terug alles uit de kast en afzien , het stuk richting
Leadville op het asfalt waar we vanmorgen in de koude nog tegen +/-80km/u naar
beneden knalden is het nu trekken en sleuren om het ritme er in te houden , pas
op het moment dat ik in de verte de speaker door de boxen hoorde en ik een
laatste maal begon te rekenen wist ik het zeker…
Na 9u56m zat de klus erop , goed voor zilver en vanaf nu de
titel “Member of the Leadville Family”
En ja , ik ben vereerd!
463ste plaats van 2.000 deelnemers
89 ste Master
Ooit kom ik terug naar deze regio om de 6-daagse Breck Epic
af te vinken maar nu eerst met teamie Philip naar Cape Israël binnen 3 weken
Keep you posted!
