Rit 3: Reitz – Sterkfontein Dam : 130km/1400hm.

Vandaag staat de langste etappe op het programma maar toch is het weer van in de start knallen en de gas volledig open.

Paul heeft zeker de benen om met de Flandria’s 2 en het BikeAid team mee te rijden maar mijnen diesel is nog niet 100% op gang dus we moeten hen laten rijden.

De golvende gravelpaden wisselen zich af met lange passages tussen de maisvelden en hoe meer de etappe vordert voelen we dat we stilaan aan het echte klimwerk gaan beginnen.

Ook de eerste echte singletrails waarvoor deze Joberg2c bekent staat krijgen we onder de wielen en alhoewel dit pure MTB fun is valt het ons toch op hoeveel energie en concentratie dit vraagt,elke onoplettendheid wordt hier direct afgestraft,wat niet simpel is wanneer je constant afgeleid wordt door magnifieke vergezichten.

Het venijn van de rit zit hem in de staart,De klim naar Mt Paul op 1990m hoogte (das hoger dan de Mont Ventoux hé) is het hoogste punt van deze 9-daagse en de single trail die ons tot daar voert doet ons denken aan een typische alpenmarathon.
De klim is zwaar maar verdomme zo mooi dat je de pijn vergeet en geniet van wat we hier beleven!

Ook de afdaling is super,enkel het laatste stuk rond de dam van Sterkfontein is er iets teveel aan…Je ziet constant het kamp maar het zijn voor mij nog zware 5km’s tot aan de finisch en ik moet de Polle enkele keren vragen om wa gas te minderen maar hij gids me perfect na 5u28m over de finishlijn,goed voor een 6^de plaats bij de Vets en we behouden onze 5^de plaats in het klassement.

Rit 4: Sterkfontein Dam - Winterton : 122km/1750hm.

Vandaag begint het echte werk!

Eerste opstakel is de koude,wanneer de wekker afloopt om 4u45 in de morgen is de temperatuur rond het vriespunt.Snel de fietskledij voor vandaag mee in de slaapzak voor een kwartiertje zodat deze kan opwarmen en de bijna onmogelijke opdracht (lees gevecht) in de slaapzak om deze kledij aan te trekken zonder uit de slaapzak te komen,moest men dit gefilmd hebben zou het een YouTube hit worden denk ik.

Om 6u30 staan we dan in het ijskoude startvak..gelukkig heb ik een hoop kledij bij om me warm te houden en die ik enkele minuten voor de start aan de kant kan gooien wegens volledig versleten of niet van Flandria Bicycle Team.Maar ik moet toegeven dat enkele minuten na de start van de koude niks meer te voelen is,het tempo ligt direct hoog en  in de eerste beklimming moeten reeds de mouwstukken naar beneden en de rits van de trui open…later op de dag stijgt de temperatuur tot een 20 à 25 graden,ook dit maakt de Joberg zo zwaar.

Na een pittige aanloopstrook verlaten we de Free State en rijden we Kwazulu Natal binnen en bereiken we één van de highlights van deze 9-daagse…”The Big wall of China”,een gigantisch plateau waar we op een 2-tal meter van de spectaculaire afgrond rijden,de helikopter van de tv-crew is nooit ver weg en de adrenaline geeft ons het zoveelste gevoel van…what a ride!!!

Na weer kilometers lange single tracks bereiken we na een 80-tal kilometers de beruchte “Spionkop” een steile asfaltklim van +/-1800 meter lengte met een stijgingspercentage van +/-20%,hier zijn wij Flandriens in het voordeel met onze Muur,koppenberg,Patersberg etc..al moet ik toegeven dat de concurrentie hier zeker niet trager naar boven reed…het bord halverwege de klim met de vermelding “Soldiers died on this hill”  verwijst naar de Boerenoorlog rond 1900 tussen de Britten die het goud kwamen ginnen in de Transvaal maar de plaatselijke boeren dachten er anders over en kwamen in opstand.

Na deze klim volgt alweer een adembenemend mooie maar technische afdaling van om en bij de 15 km…puur MTB genot!

Laatste obstakel van de dag is de technische klim over “Puff Ader Pass” en na 5u58m zit de klus erop,weer 6^de Vets en nog steeds 5^de in het klassement…ook hebben we een goede zaak gedaan tegenover het Zuid-Africaanse team van Maggy Fergusson die 6^de staan.

Een serieuze domper op de feestvreugde is dat we aan de aankomst vernemen dat Renaat van het Flandria Bicycle Team 3 zeer zwaar gevallen is en afgevoerd is naar het hospitaal…na enkele spannende uren vernemen we van hem zelf hoe het is maar het verdict is zwaar! Enkele gebroken ribben waarvan één zijn long doorboort heeft,plus een klaplong…minstens 3 dagen op intensive care en geen toestemming om met ons terug te vliegen volgende week.Het is zelfs zo dat op dit moment wanneer ik dit verslag schrijf thuis in Sint-Niklaas Renaat nog steeds in het verre Zuid Africa zit,gelukkig is zijn vrouwtje Rina naar ginds afgereisd en langs deze weg wens ik hen beide een goed herstel en toch nog een fijne week!

Tom die samen met Renaat in team reed mag van de organisatie vanaf morgen individueel verder knallen al was hij zwaar onder de indruk van wat hen overkomen was,maar hij zal zich zeker herpakken de volgende ritten.

 Rit 5: Winterton-Kamberg  : 96km/1550hm.

Deze morgen valt de temperatuur zeer goed mee,geen gebibber in het startvak das al een hele opluchting voor mij.

De eerste 40km van deze etappe gaan over snelle niet al te technische stukken maar daarna voel je dat we richting Drakensberg rijden en wordt het traject steeds zwaarder.
We rijden nu van privé stuk naar privé stuk doorheen een schitterend landschap in het bezit van enkele groot grond bezitters met gigantische boerderijen.

De laatste kilometers richting Kamberg zijn op een golvende asfaltbaan en de Paul is er niet gerust in dat op dit stuk de tijdrijder Jos DeMeyer met de Pat van Stappen (BikeAid Team) nog gaan terugkeren en hij hangt me voor de zoveelste keer aan de rekker,zeker als nog een groepje van van een 5-tal hardrijders erbij komen en de hendel helemaal opendraaien hang ik kompleet tussen mijne kader maar na 4u22m rijden we als 4^de  binnen,onze beste uitslag tot nu toe...in het klassement blijven we 5^de.

Rit 6: Kamberg – Hazeldean Farm  : 89km/2000hm.

Na alweer een ijskoude start waarbij het ijs op onze fietsen stond had ik al snel begrepen dat deze 6^de dag mijn off-day ging worden.Al elke meerdaagse wedstrijd heb ik 1 dag dat het voor geen meter draait en vandaag will be the day.De klimbenen waren in mijn slaapzak blijven liggen vrees ik,lastig net nu de meeste hoogtemeters op een vrij korte afstand op het menu stonden.

Naarmate de dag vorderde kreeg ik ook last van mijn longen (stof) en kon ik steeds moeilijker ademen.
Op zo’n dag is het overleven en hopen dat je zo snel mogelijk aan de finisht geraakt..Gelukkig waren de eerste 50km niet al te zwaar maar daarna begon de miserie.
Na een zeer mooie afdaling van een 12-tal km’s moesten we een vrij diepe,brede rivier over waarbij ik enkele keren bijna omviel door de sterke stroming.Eenmaal deze crossing volbracht was het klimmen,klimmen en nog eens klimmen.

Als toemaatje was vandaag de “RedBull” run (een dagelijks apart klassement met mooie prijzen voor diegene die een bepaald downhill traject het snelste aflegt) een zeer steile technische klim over de rotsen waar naar het schijnt slechts een 20-tal bikers opgeraakt zijn….dit ging met de laatste energie en vooral de laatste lucht uit mijn longen lopen.Gevolg dat ik op de volgende steile helling richting aankomst volledig begon te hyperventileren..een wreed beangstigend gevoel waarbij ik net op tijd de top haalde of ik had gewoon omgevallen.De Polle kon er ook nie echt mee lachen en bezorgd als hij was raadde hij me aan om “rustig” binnen te bollen.

8^ste plaats vandaag en gisteren stonden we nog 17 min. voor op het  Maggy Fergusson Team,nu nog 10 sec!!..Hopelijk morgen beter!!

Rit 7: Hazeldean Farm – Mackenzie Club:  81km/1350hm.

De 3 laatste ritten staan bekent als de 3 mooiste ritten en vermits we tot nu toe al wreed verwent zijn kijken we uit naar wat de organisatie nu nog uit hun mouw gaan schudden!

We rijden vanaf nu het parcours van de meest bekende MTB wedstrijd in Zuid-Africa,de Sani2c..single track heaven ten top,we zijn er klaar voor!

Daar we de briefing gisterenavond gemist hebben wisten we niet dat de start een uur later was vanwege de vrij korte etappe vandaag,voordeel was dat we rustig konden ontbijten en relax int zonneke aan de start konden staan.Ook werd er gestart in boxen van +/- 50 rijders vermits er na 15km de bekende Oak dual track afdaling komt.Twee parallelle single tracks door het bos,technisch slingerend maar pure bikefun!

Daarna volgt nog de klim over de Sani pass met de besneeuwde bergtoppen in de verte is dit weer een highlight om niet te vergeten.

Vanop deze top is het weer via zeer techniche single tracks downhill tot de Floating Bridge over de Umkomaas rivier,een zeer originele crossing die ik nog nooit eerder gezien heb en een zeer leuke ervaring waar je best geen stuurfout op maakt.

Eenmaal over de brug veranderd het parcours en wanen we ons in het decor van bv de SKS Sauerlandmarathon of Spessart Bikemarathon.Ondertussen slaat den diesel langzaam maar zeker aan bij mij en kan de Polle het tempo opdrijven,wat een verschil met gisteren.

Na nog een stevige klim richting finish rijden we na 3u35m de Mackenzie club binnen,het is dan pas half 12 in de voormiddag,het vooruitzicht om een ganse middag te kunnen chillen,alles in de tent eens op zijn plaats te kunnen leggen,het materiaal en de kledij eens extra aandacht te geven geeft een goed gevoel en laad de batterijen op voor de 2 laatste dagen.
Ondertussen staan we nog steeds 5^de en hebben we terug 2 min.voor op de Fergussons maar het is duidelijk dat die mannen de strijdbijl nog niet begraven hebben.

Rit 8 : Mackenzie Club – Jolivet :  105km/1700hm.

Yep…dit is de rit,ik had al veel gelezen en foto’s gezien van de single track afdaling naar de Umkomaas vallei,dit staat beschreven als de allermooiste trail in Zuid-Africa,17 kilometers lang,amper 1 meter breed maar met een onwaarschijnlijk uitzicht op de vallei,probleem is dat je zo geconcentreerd moet sturen om niet van de trail te geraken en de vallei in te donderen dat een deel van dit alles verloren gaat maar het blijft inderdaad onvergetelijk!

Maar laat ik beginnen bij het begin…de start vandaag was weer in blokken en vermits we nu 2 minuten hadden op de Fergussons had ik me net na de start in hun wiel gezet,het plan was om zeker samen met hen aan de beruchte single trail te beginnen omdat voorbij steken daar zo goed als onmogelijk is en we daar zeker geen tijd wilden verliezen.

Maar na 4 km liep het al mis…het stof te midden van onze groep was zo dik dat het rijden was op het gevoel en ik niet kon zien dat op mijn trail een serieuze steen lag,gevolg lekke band achteraan en de “melk” dichte het lek niet.Band steken dus,stressen tot en met,gelukkig hield Paul het hoofd koel (ging zelfs eerst is pissen voor hij kwam helpen ;-) )…na enkele minuten zaten we terug in het zadel maar de vogels waren gaan vliegen en op dat moment dachten we dat de 5^de plaats verloren was.Nadat we de beruchte afdaling naar de vallei achter de rug hadden begonnen we aan de 30km (!) lange klim en ik voelde direct dat den diesel op gang kwam en heb me op de kop gezet met maar 1 doel..het gat naar de Fergussons dicht te rijden.Op een gegeven moment was ik zo gefocust op het doel dat ik een afslag niet gezien heb en volle gas met de Polle in het wiel een steile klim opreed om uiteindelijk op een doodlopende erf met enkele kwade honden te belanden…het antwaarpse gevloek dat ik dan de jungle ingestuurd heb hebben hopelijk de locals niet begrepen want het was niet om aan te horen.

Na 66 km achtervolging,na 70km wedstrijd dus kregen we bijna gelijk tijdig zowel de Fergussons alsook Flandria biker Tom in het vizier,even werd het nog spannend daar we op dat moment net een moerassig gebied door moesten waar fietsen niet mogelijk was en waar we kniehoog door het water en het gewas een weg moesten banen.Net op het moment dat de helikopter van de tv-ploeg enkele meters boven onze kop kwam overvliegen ging de Polle volledig onderuit en kopje onder.

Hopelijk staat dit moment op de DVD die we binnen enkele weken kunnen bestellen J

Eens op en over de Fergussons begonnen mijn krachten wel stilaan op te geraken,op de snelle lichtlopende stukken ging het nog wel maar op de technische steile klimmetjes moest ik serieus in het rood om bij Tom en Paul te blijven.

Na 5u19min kwamen we als 4^de over de meet,en het verschil met de Fergussons was nu 4min. , maar het belangrijkste was dat we de mooiste rit hebben afgelegd met de beste benen tot nu toe…den diesel is opgewarmd!

Rit 9 : Jolivet - Scottburgh:  85km/1200hm.

De laatste etappe!! Recht naar de zee..in dalende lijn maar met toch enkele niet te onderschatten klimmetjes maken deze laatste rit geen “walk in the park” en Paul en ik starten met 2 doelen.Onze 5^de plaats niet uit handen geven en vooral in de vele kilometers downhill geen onnodig risico nemen en “Keeping the wheels on the ground”!

Pol Col had er ook zin in deze laatste dag,van in de start trok hij vol door…het plan was nu mijnen diesel nen turbo diesel geworden was om het gat naar Johan,Roald,Pat & Jos dicht te rijden (zij waren 5 min. voor ons gestart).Op de steile klim net voor de eerste bevoorrading lukte dit ook,ik zat echter iets achterop maar kon net na de bevoorrading ook aansluiten bij hen.

Dan volgde een ambetant moment daar ze vroegen om in groep bijeen te blijven en allemaal samen over de eindmeet te rijden,maar vermits de Maggy Fergussons net achter ons hingen konden we dit niet maken en moesten Pol en ik blijven koersen!

De benen voelden enorm sterk aan en met behoorlijk wat teams in de wielen heb ik kilometers lang op de kop gesleurd en nog vele plaatsen goedgemaakt.

De Fergussons gaven hun strijd echter niet op en bij de laatste bevoorrading op een kleine 20km van de eindmeet reden ze zelfs vol gas door zonder drinken aan te nemen.Dit ging nog een pittig finalleke worden want ik had geen druppel water meer over,ik perste mijn laatste Powerbar gelleke door mijn strot en we zette ons terug in het wiel bij hen.
Op een 10km van de meet op het meest gepaste moment (net voor een lange single track) vroeg de Paul of hij mocht versnellen..Doen!! zei ik en vol gas slingerden we door de bossen…eenmaal terug op de brede gravelroad zagen we dat iedereen eraf was en van daar was het gas blijven geven maar toch ook al genieten dat de strijd gestreden was.
De aankomst op het strand in Scottburgh is op z’n minst zeer origineel te noemen…eerst rij je op houten paletten enkele honderden meters op het strand en op 250m van de meet sturen ze je tot op buikhoogte door het zoute water (met de bike boven je hoofd) om dan kletsnat maar met het fiere gevoel van “Yes we did it” de aankomstlijn te overschrijden.

Fantastisch leuk was dat Pascalle & Sigrid ons stonden op te wachten met een grote Flandria spandoek,ze hadden zelfs speciaal voor de gelegenheid T-shirts laten maken..echt leuk zo binnen te bollen.

Ook Renaat stond aan de finish..hij moest zowel mentaal als fysiek veel pijn verbijten om daar te staan maar het deed deugd hem terug te zien..RESPECT makker!!

2^de domper van de week was dat de dames ons vertelden dat Tom zeer zwaar gevallen was en dat de rest bij hem gebleven is tot de ambulance er was.

Dit heeft echter zo lang geduurd dat ze met zijn vieren anderhalf uur (!) na ons het strand bereikten en hun klassement om zeep was door dit voorval.

Wat er toen gebeurd is heeft me diep geraakt en pijn gedaan,ik ga er niet teveel over uitweiden maar de kritiek en reacties naar Paul en mij toe waren onterecht en daar heb ik het nu nog moeilijk mee en ik ga daar ook mijn lessen uit trekken…niemand heeft het recht om in mijn plaats te beslissen hoe ik een meerdaagse moet rijden en zeker niet door mannen die de eerste dagen van ons weg demarreerden of die de laatste etappe van de Cape-Epic 3 jaar geleden ons voorbij knalden toen Paul en ik met een lekke band langs de kant stonden.

Maar eind goed al goed…Tom werd afgezet aan de finish en alhoewel hij 4 à 5 minuten buiten westen geweest was en zijn gezicht en nek behoorlijk geschaafd was viel het al bij al nog mee met hem…

Spijtig dat net na de aankomst het weer omsloeg,eerst werd het behoorlijk kouder en daarna begon het te regenen…van een beachparty was dus geen sprake,dan maar snel naar ons “Ocean Park Guesthouse” om te genieten van een heeeeeerlijke douche en een echt bed….Jiiiieeeehaaaaa!!

Uitslag Old Mutual Joberg2c   2013:

-6^de plaats individueel / 29^ste overall : Bertje Vervecken in 38u59m.

-4^de plaats Vets Teams / 59^ste overall : Flandria Bicycle Team 1 : Paul & Marc in 41u15m.

-13^de plaats Sub Vets / 61^ste overall : Flandria bicycle Team 2 : Johan & Roald in 41u21m.

-6^de plaats Vet Teams / 66^ste overall : BikeAid Team : Pat & Jos in 42u05m.

-17^de plaats Sub Vets / 81^ste overall : Reevax Team : Pepe & Kroki in 42u45m.

-85^ste individueel / 293^ste overall : Luc van Ginnikenin 56u05m.

Van de 800 rijders die aan de zware 9-daagse  van 910 km’s begonnen zijn staan er 389 in de einduitslag...Not a walk in the park!!

Merciekes Bert,Johan,Roald,Jos,Pat,Luc Renaat & Tom en aan iedereen een dikke proficiat,en ik weet zeker dat iedereen er even hard van genoten heeft dan wij!

Rest me nog 1 ding……bedankt Paul om dit zoveelste avontuur samen met mij mogelijk te maken!!! You are the best!!

En bedankt Martinneke om mijn jongensdromen te blijven steunen!! Love you..XXX

Eindconclusie Joberg2c :

De relatief nieuwe Joberg2c zal altijd moeten opboksen en vergeleken worden met de Cape-Epic maar voor Paul en mij is er geen twijfel mogelijk..dit is veel beter,leuker,mooier etc…dan zijn veel duurdere concurrent.

De trails die Farmer Glen,Farmer Gary & Wappo , de 3 drijvende krachten achter deze gigantische organisatie,ons onder de wielen schuiven is echt top MTB!!

De tentenkampen,het eten,de massages,de chill zones ,de vriendelijke mensen,de bevoorradingen en noem maar op,nergens is iets op aan te merken.

De enkele minpuntjes zijn naar mijn mening: De slechte Wifi verbinding in het kamp,de Laundry service die niet echt optimaal was en vooral het feit dat je aan de aankomst je nummerplaatje moet afgeven J dit is voor ons bikers een collectors item waarmee we onze garages decoreren maar hier viel niet te onderhandelen…afgeven nr 66B.

Dus bikers out there…als je op zoek bent naar een onvergetelijk MTB avontuur,niet twijfelen…Joberg2c is the place to be!!

LIVE YOUR DREAMS!!

Marc