zaterdag 9 december 2017

Epic Israel , The Ultimate Holy Land Mountainbike Challenge#3 etappes#250km / 4.900hm

Half September stond deze nog als afsluiter op de kalender , samen met mijne Ibiza teamie Philip reisden we eerst naar het verrassend hippe ( maar niet goedkope) Tel Aviv. Knappe stad aan een enorm groot strand. Van daaruit met een huurwagen naar het Noorden  , naar het Galilion resort waar het Base Camp voor deze 3-daagse met de keuze tentenkamp of luxueus hotelverblijf vlakbij de beruchte Golan hoogvlakte onze bestemming was. Wij hadden gekozen voor de tenten , iets waar de Phil vanaf de eerste seconde nadat we uit de auto stapten al direct spijt van had. De temperatuur was namelijk rond de 40°C , ik kan daar van genieten Phil duidelijk niet J  , Spijtig genoeg voor hem was het hotel volgeboekt dus ook hij moest de tent in.




Stage 1#81km#1620hm

Mede door de warmte wordt er besloten om vroeg te starten , 6u30 , met als gevolg dat we iets na 5 uur al aan de ontbijttafel dienen te zitten. Daarna het startvak in en samen met de +/- 600 anderen aftellen naar de start. 


De aanloop is snel en vooral stoffig , opletten geblazen want obstakels zijn amper of niet te zien in deze stofwolk. Wat direct opvalt is dat de Israëlisch snel aan de remmen komen wat voor de nodige stress zorgt. Na iets meer dan 20km begon het klimwerk , het eerste deel was nog even voet aan grond vanwege file aan een steil technisch stuk maar eens daar voorbij konden we ons eigen ritme kiezen. Probleem was echter dat Phil direct aangaf dat de warmte hem parten speelde dus het tempo moest aangepast worden. Geen probleem , ik genoot van het unieke decor waar we ons weeral in bevonden. Zeker het lange single track gedeelde was kicken. Het deel in de uitgedroogde rivierbedding was dan weer andere koek , bidden om niet lek te rijden of ander technisch euvel op te lopen was hier van toepassing. Gelukkig bleef alles heel en konden we na 4u48m in den bakoven als 8ste Masters ( van de 32) en 85ste van 300 teams binnenbollen.


Stage 2#103km#1940hm

Queen stage vandaag , vanaf de start over golvende wegen recht naar het Golan gebergte met als hoogtepunt de enorm steile en lange (+20km) monsterklim “The Hermon” , dit is het hoogste punt van Israël en we bevinden ons letterlijk net naast de grens van Libannon & Syrie , geen alledaags parcours en enorm zwaar. Ik voel me sterk en op plaatsen waar andere te voet verder moeten kan ik zonder problemen blijven klimmen , de Phil echter ziet op deze klim nog meer af dan gisteren en raakt helemaal uit zijn ritme. Eénmaal boven volgt een lange , zeer snelle afdaling maar de Phil is zo diep gegaan dat ook hier de vaart er niet echt inkomt , op dit gedeelde verliezen we veel tijd maar dat hoort nu eénmaal bij duoraces , morgen is het misschien mijnen toer om een klop van den hamer te krijgen. Het laatste stuk van de afdaling was nog opletten geblazen vanwege enkele technische passages en een mooie verfrissende river crossing maar dan kwamen de laatste 10 vlakke kilometers door open velden waar ik me direct in mijn sas voelde en de gas volledig opendraaide. Philip plooide maar brak niet , op karakter zat hij in het wiel en we knalden nog enkele teams voorbij die even aanpikten maar vermits niemand overnam zette ik ze op de kant in de wind en we waren weg met ons tweetjes J . 6u02m hadden we nodig om te finishen , goed voor een 7de plaats ( 1 plaats beter dan gisteren) nu snel een ijskoude douche en chillen aan het zwembad want we koken bijna over!




Stage 3#65km#1350hm

De organisatie had het aangekondigd en het klopte , de 3de dag zou de temperatuur iets zakken , ik zag een brede smile op mijnen teamie zijn gezicht. Het is ook de kortste etappe maar met enkele zware stukken in , vooral de enorm steile hike klim net na de bevoorrading is verschrikkelijk afzien


Daarna volgt een mooie afdaling en dan het stuk dat me het meest bijgebleven is , de Ramot Naftaly singletrack , puur MTB genot dat me laat terugdenken aan de mooie Zuid Afrikaanse tracks. Ook vandaag is het laatste gedeelte naar het Galilion kamp over vlakke stoffige 4x4 tracks en weer zet ik de turbo aan en net als gisteren knallen we behoorlijk wat teams voorbij , er kan zelfs nog een sprint af de laatste 100den meters met een Israëlisch team die we makkelijk winnen. Sterk gereden van de Phil!! En vooral bedankt om weeral samen dit avontuur samen te beleven! Onze totaaltijd van 14u33m was goed voor een 7de plaats bij de Grand Masters en een 78ste plaats algemeen.





Na de finish zit de sfeer er goed in , we krijgen een zeer mooi shirt , medaille en vooral frisse pinten . Wachtend op de ceremonie hebben we het genoegen om de winnaars van deze 3-daagse Hans Becking en de Belg(!) Didier Bats een beetje beter te leren kennen , we hebben een leuke babbel met hen , Proficiat toppers!!



Kort samengevat is dit evenement zeker de moeite waart , niet supertechnisch maar best wel zware stukken in unieke decors , daarbovenop zeer goed georganiseerd. De extreme warmte moet je er wel bijnemen J
Voila het seizoen 2017 zit erop , nu met vrouwtje een weekske chillen in Ibiza


CU in 2018!!

donderdag 19 oktober 2017

Leadville 100 , Colorado USA # Race across the sky # 160km/ 4.000hm

Hier had ik lang naar uitgekeken , deze stond al zeer lang op de bucket list.
Dit is de populairste eendags MTB wedstrijd in de USA , het parcours is letterlijk adembenemend daar de start gegeven wordt op 3.000m hoogte en het hoogste punt , Columbine Mine boven de 4.000m ligt.
Het feit dat Lance Armstrong in zijn topjaren deze race 3x gewonnen heeft , heeft er mee voor gezorgd dat deze oranisatie elk jaar +/-  6.000 inschrijvingen heeft waarvan er 2.000 via lottrekking mogen starten ( rijders van buiten de States en zeker Europeanen worden meestal meteen geselecteerd daar dit extra uitstraling geeft aan het evenement ).
Het oude mijndorpje Leadville ligt ten midden van de reuzen in de Rocky Mountains , de uitzichten zijn prachtig , het weer grillig en de longen pompen bij de minste inspanning. Wanneer je de eerste keer het stadje binnenrijd voel je je meteen thuis , het is echt een prachtige plaats en iedereen werkt mee aan de fantastische sfeer van het evenement

Daar ik een week op voorhand aankwam kon ik elke dag een tocht biken en zo de trails en de streek ontdekken. Zeker de rit naar Turquoise Lake zal me lang bijblijven , de natuur op zijn best!



Opvallend is ook de vriendelijkheid en de kameraadschap van de Amerikaanse deelnemers, telkens ik iets ging eten stelden ze me vragen ,het feit dat ik van het verre België kwam vonden ze allemaal “Amazing” en met mijn verhalen over andere grote MTB evenementen overal ter wereld vonden ze me best “cool” J
Ook de Race briefing daags voor de wedstrijd in het gymnasium van de Lake County High School moet je eens meegemaakt hebben , typisch  Amerikaans en vooral de speeches van de 70 jarige organisator Ken Chlouber en zijn vrouw Marilee zijn echt de max “When it comes to that point , when it hurts beyond hurt , when your lungs are burning , your legs are dead , and you still got miles and miles to go , that’s when you have to dig deep!!



Starten om 6u15 s ’morgens met 2.000 deelnemers  betekent aanmelden in het startvak om 5u30, op 3.000 meter hoogte was op dat moment de temperatuur rond het vriespunt.
Hier was ik op voorbereid , boven mijn normale tenue had ik kledij aangetrokken die ik niet meer draag en die ik kon missen achteraf , tientallen keren had ik de Youtube filmpjes bekeken dus ik wist dat de eerste 15 kilometers bestond uit razend snel afdalen op het asfalt wat de kou nog erger maakte.
Daar het mijn eerste deelname was stond ik in het laatste startvak , alsof ik nog geen kou genoeg had kregen we vlak voor de start het Amerikaanse volkslied gespeeld op een elektrische gitaar door één of andere lokale held, als ik rondkeek en zag hoe ernstig iedereen hier belang aan hechte kreeg ik extra kippenvel en ja…zelfs  tranen in de ogen , ik was ontroerd hier te mogen bij zijn!
Dan het fameuze startschot met de Winchester rifle door Ken en met de opkomende zon in de ogen waren we weg.
 De asfaltafdaling was helemaal mijn ding, slalommend van links naar rechts heb ik behoorlijk wat plaatsen goedgemaakt op die 15km en zit ik waar ik wil zitten klaar voor de eerste klim naar Carter Summit. Mijn Amerikaanse vrienden hadden me verwittigd , door de drukte is het hier nog moeilijk om uw eigen ritme te rijden en voorbij te steken maar hier moet je kalm blijven , je hebt nog vele uren de tijd en het pak valt later helemaal uit mekaar. Ik maak gebruik van de drukte om langs de kant mijn extra kledij uit te doen en geef mijn “Belgium souvenirs” aan een koppel langs de kant van de weg.
2de hoogtepunt is de zeer technische afdaling van de Powerline na 32km , gelukkig heb ik de baan vrij en kan ik mijn eigen sporen kiezen , hier zijn er al velen tegen de grond gegaan en meestal is de schade dan groot , ik vond het alvast kicken en zeker de minder technische maar supersnelle uitloper.
De eerste bevoorrading , Pipeline station , na 42km laat ik links liggen maar geniet wel van de sfeer , honderden meters lang staan er langs beide zijde partytenten met families , teams , vrienden etc , iedereen is razend enthousiast het lijkt wel een rockevenement!
Wat volgt is het “makkelijkste” maar achteraf bekeken het gevaarlijkste stuk , 22km relatief vlak waar er  serieus gas kan gegeven worden, ik val hier in een groep van een man of 10 en heb er zin in dus ik zet me aan kop en probeer duidelijk te maken waar wij Belgen goed in zijn, tempo maken en rond draaien. Van de 10 man zijn we amper met 3 die dit zien zitten en enkele kilometers  later blijf ik nog als enige over , al de rest in het wiel. Als ik toen had geweten hoe zwaar de laatste kilometers nog gingen worden  had ik dat beter niet gedaan , maar plezant was het wel J


Na dit stuk komen we aan de bevoorading in Twin Lakes , prachtige locatie aan 2 enorme meren en de sfeer is hier zelf nog intenser , een beeld dat me altijd zal bijblijven.
Maar van zodra je deze plaats verlaat begint de hel , de klim naar Colombine Mine , 26km offroad klimmen naar een hoogte boven de 4.000 meter.
3/4de van de klim is zwaar maar niet technisch, ik zit in het goede ritme en probeer me wat te sparen, de laatste 6km boven de boomgrens begint de miserie!
De benen voelen nog sterk maar ik krijg mijn ademhaling niet onder controle , mijn longen schreeuwen om lucht,dankzij mijn Sram Eagle met 50 tanden achteraan kan ik hier blijven fietsen terwijl 80% te voet naar boven klautert op een zeer rotachtige ondergrond, ik kan echter zeer moeilijk voorbij steken daar de eerste die al terug komen van de top langs dezelfde weg met een razende vaart ons tegemoet knallen, op sommige stukken moet ik hierdoor ook beginnen stappen.
Het laatste stuk naar de top zwakt terug een beetje af zodat iedereen in het zadel kan , nog effe afzien maar het uitzicht , de voldoening boven op deze unieke plek in het hart van de Rocky Mountains is uniek en ongelooflijk mooi. 


Dikke respect voor de mensen van de bevoorrading op deze plek , uren in de kou met een strakke wind en zeer behulpzaam voor iedereen , snel neem ik een energiegel aan van één van de medewerkers en stort me in de gevaarlijke afdaling ,zeer oplettend voor iedereen die nog naar boven moet.
26 kilometer afdalen , ik denk nog steeds dat ik hierom beginnen mountainbiken ben , niets doe ik liever op de fiets , maar wat me opvalt wanneer ik terug door de bevoorrading bij Twin Lakes knal is dat mijn longen nog steeds schreeuwen naar lucht, wat anders na zo een lange afdaling niet het geval is.
Next … de 22 “makkelijke” kilometers waar ik op de heenweg nog de held uithing , we zijn ondertussen ongeveer 115km onderweg en ik moet enkele groepjes laten rijden , ik kom niet echt in het ritme , ik denk aan Ken “This is the point when you have to dig deep!!
Ik besluit de laatste 45km volledig op eigen tempo te rijden , naar niemand te kijken en na verloop van tijd kom ik terug in het ritme , ik neem ook voor het eerst een beetje tijd bij de bevoorrading van Pipeline station , eet wat extra en neem een minuutje de tijd om op adem te komen.
Nu nog één keer door den beton , de oh zo mooie technische afdaling van de Powerline moeten we nu naar boven , niemand rijd op deze plek en er komt echt geen einde aan , telkens je denkt boven te zijn volgt er nog een knik. Wat wel helpt  is de sfeer van de vele supporters langs de kant , deze plek is voor de Leadville wat de Muur is in de Ronde van Vlaanderen, echt fantastisch , eenmaal boven voel ik echter dat ik door de sfeer en de aanmoedigingen “ Come on Belgium!!” weer mijn ademhalingsritme naar de kloten geholpen heb.
En het is nog niet gedaan , we moet nog over Carters Summit en terug naar Leadville , 32km to go!
Daarbovenop begin ik te rekenen en kom ik uit op een tijd van rond de 10 uur ( dit is ook de tijd dat ik op voorhand in gedachte had maar tegen niemand gezegd had)
Onder of boven de 10 uur is echter voor mij een wereld van verschil dus…
Terug alles uit de kast en afzien , het stuk richting Leadville op het asfalt waar we vanmorgen in de koude nog tegen +/-80km/u naar beneden knalden is het nu trekken en sleuren om het ritme er in te houden , pas op het moment dat ik in de verte de speaker door de boxen hoorde en ik een laatste maal begon te rekenen wist ik het zeker…
Na 9u56m zat de klus erop , goed voor zilver en vanaf nu de titel “Member of the Leadville Family”
En ja , ik ben vereerd!




463ste plaats van 2.000 deelnemers
89 ste Master


Ooit kom ik terug naar deze regio om de 6-daagse Breck Epic af te vinken maar nu eerst met teamie Philip naar Cape Israël binnen 3 weken 

Keep you posted!

dinsdag 9 mei 2017

Vuelta Ibiza MTB 2017

Na een goede winter wat training en gezondheid betreft ( buiten wat problemen met de keel) was het eindelijk tijd om nog eens een nummer op te spelden.
Plaats van het gebeuren het magnifieke eiland Ibiza!
Teamie van dienst om in de Grand Masters categorie  (+50) uit te komen was mijn goede vriend Philip Bruon , die zich uitermate goed voorbereid had , ik heb hem  nooit zo scherp weten staan.




Ook onze makker ( en topper)  Johan Boven was van de partij , even tussenstop hier om te knallen in de solo categorie om daarna door te reizen naar Gran Canaria.
Daar het slechts een 3- daagse was en Ibiza niet het strand van’t Sint Anneke is waren onze 3 vrouwen ook van de partij om te genieten van een weekske zon ,zee en vooral veel Gin J ( dit laatste geld echter niet voor Diana , die vooral genoot van haar zwangerschap).
Etapa 1 – 72km / 1.700hm


Deze Internationale bikerace had maar liefst 1.000 deelnemers aan de start , hiervan waren er slecht 12 Grand Masters teams dus een podiumplaats was van dag 1 ons hoofddoel.
De start was zenuwachtig en zeer snel , vooral omdat de GMasters in vak 5 van de 6 vakken moesten starten. Bijna volledig achteraan dus , ze zullen gedacht hebben dan rijden die oudjes niet in onze weg maar dat was zonder team Pedal Damn It gerekend, met een beetje stuurmanskunst en de goede wielen te kiezen  had ik vrij snel het gevoel dat we goed opgeschoven waren en een beetje op onze plaats hingen.
Op de eerste technische stukken , vooral dan bergop , werd wel al snel duidelijk dat ze hier een beetje hetzelfde probleem hebben dan in de beginjaren van de Roc d’Azur , teveel volk op de technische trails met files tot gevolg ( dit heeft zich elke dag minstens 1 maal voorgedaan , gelukkig enkel in de beginfase maar toch zou de organisatie er beter aan doen om in waves van bv 250 deelnemers te starten).

Etappe 1 zal ons vooral bijblijven door het probleem met de Phil zijn zadelklem , na de eerste technische afdaling bleek zijn zadel gezakt te zijn , op zich geen probleem was het niet dat we het inbusboutje niet vast genoeg kregen vanwege slijtage en hij de ganse rit met dit probleem op”gezadeld” zat. Dit heeft ons toch behoorlijk wat tijd gekost , achteraf gezien zelfs ons eindpodium ( al weet je nooit wat de andere teams misschien allemaal meegemaakt hebben).
Na 4u37m zat de klus erop , goed voor een 6de plaats GM en de 204de plaats van 380 teams , uiteraard waren we hier niet tevreden mee maar we wisten wat de oorzaak was en het kon alleen maar beteren!
Etapa 2 – 72km / 1.700hm

Qua afstand en hoogtemeters exact hetzelfde als gisteren maar deze etappe stond beschreven als technischer , door de “slechte” uitslag van gisteren moesten we nog steeds achteraan starten, wederom knallen dus en zo snel mogelijk op schuiven .De problemen met het zadel waren achter de rug en ik koos om de Phil het tempo te laten bepalen om hem in zijn ritme te laten komen. Dit werkte perfect , hij reed zeer sterk bergop en na verloop van tijd begon ik op de tussenstukken “op de grote plateau” over te nemen. De ideale combinatie bleek dit te zijn, Ik merkte op dat we tussen een heel ander niveau dan de dag ervoor reden  en vooral dat we aan het genieten waren van de zware , soms technische maar vooral schitterende trails met heel veel variatie!
Leuke anekdote was dat Phil exact hetzelfde meemaakte dan Teamie Pol Col in den Transalp (lang geleden)…
Na een steile technische  klim op rotsachtige ondergrond  komen we boven en de Phil stapt net voor mij af en zegt “das nie te doen , iedereen gaat te voet naar beneden”
Op dat moment denk ik altijd “als ge het niet probeert weet ge het niet hé”
Dus den deze met zijn poep op zijn achterwiel achter het zadel en gaaaaaaan!!!
Dit heeft exact 25 meter geduurd en daarna ging ik over mijn stuur het decor in , gelukkig waren daar de nodige bomen en begroeiing om me op te vangen anders was het den dieperik in, buiten wat schaafwondjes niks gebeurt en vooral het materiaal was nog in orde, het moet gezegd de Phil bleef in ieder geval veel rustiger dan de Pol ( die was meestal behoorlijk kwaad als ik zo een stoot uithaalde J )
Na nog een stevige final op het asfalt richting aankomst kwamen we na 4u10m binnen gebold , goed voor een 153ste plaats algemeen ( maar liefst 51 plaatsen beter dan gisteren) Bij de GMasters behaalden we de 4de plaats en we stegen ook naar de 4de plaats in het algemeen klassement.




Etapa 3 – 52km / 950hm
Na de uitslag van gisteren wisten we dat een eindpodium moeilijk ging worden , vooral omdat de laatste etappe slecht 52km was en hoofdzakelijk langs de kustlijn liep waardoor de hoogtemeters ook beperkt waren. Toch had ik aan Phil gevraagd dat we vanaf de start het snot uit onze neus zouden rijden om het toch te proberen!
Zelfde tactiek als gisteren toegepast , de Phil het eerste deel zijn tempo en dat was behoorlijk indrukwekkend , sommige klimmen moest ik behoorlijk harken om in het wiel te blijven. Ook het stuk over het rotsachtige strand nabij Cale Conta moest ik ei zo na de rol lossen , eens daar voorbij was ik terug in het ritme en konden we samen een zeer hoog tempo ontwikkelen.
Leuk was ook dat we vandaag veel samen reden met Hanka Kupfernagel , een legende in het vrouwenwielrennen met oa 4 wereldtitels in de cyclocross! In de straten naar de finish hebben we nog ons wiel aangeboden om hen uit de wind te zetten maar haar teamie zat stikkapot en hing zelfs aan haar zadel.
2u20m hadden we nodig om de eindfinish te halen , dit bleek goed te zijn voor een 3de plaats bij de GMasters , een podiumplaats hadden we dus binnen maar voor het eindpodium kwamen we 1m50s tekort…miljaarde een gemiste kans!
Maar het moet gezegd…van deze organisatie hebben we enorm genoten , super trails, toffe sfeer , niet extreem qua afstanden maar best pittig en vooral een eiland leren kennen dat bij de meeste mensen bekent staat als “The Party Island” maar dat zoveel meer te bieden heeft .
Bedankt Philip!! Ik kijk al uit naar ons volgend avontuur in September , Cape Israël , hopelijk hebben we beide dezelfde goede benen dan hier in Ibiza, Proficiat Johan en bedankt voor de compagnie!






Eindklassement:
Johan Boven : 53ste individueel in 9u55m van 250 deelnemers

Team Pedal Damn It (Phil & Marc) : 4de GMaster in 11u09m , 154ste van 380 teams

De rest van de week kunnen we kort samenvatten , chillen en enorm genieten van dit fantastische eiland ... We will be back!