“Biked Trough Hell Survivor” is de tekst die staat op de felbegeerde finischer T-shirt van de Extreme Salzkammergut Trophy (211km/7000hm!!).
Hier een verslag van hoe zo’n dag eruitziet….
Zaterdagnacht 3 uur….de wekker loopt af maar eigenlijk was het niet echt nodig,slecht geslapen,warm,stress…
Wat ontbijten,aankleden,alles checken,niets vergeten en dan richting Bad Goisern.
4u40 ‘smorgens sta ik in het startvak met nog enkele belgen samen wordt er nog wat gepraat en iedereen heeft dezelfde voornemens…rustig proberen te starten,doseren want op het einde zullen we de krachten nodig hebben!!
Nog een dikke kus & knuffel met Damon en vrouwtje Martine (ook voor hen wordt het een lange dag!!!) en dan stipt om 5 uur worden de 485 gekken in gang geschoten.
Direct na de start beginnen we aan de eerste klim,een steile zware rakker met stukken tot 22%...ik zoek het goede klimritme en rij zoals voorzien soepel en op reserve naar boven.
Ben blij dat het eindelijk zover is..;de benen voelen goed aan,de moral is meer dan 100% en het is zeer warm dus dat geeft me ook extra vertrouwen…it’s now or never!!
Met dit goede gevoel rij ik vrij makkelijk door het prachtige parcours…op de technische stukken neem ik iets minder risico dan in andere marathons daar ik niet wil uitvallen door een valpartij maar toch neem ik in de meeste afdalingen behoorlijk wat plaatsen terug.
Halverwege kom ik door in 7u24 minuten..ik voel me nog steeds vrij goed maar toch is dit een eerste moment van twijfel…Halfweg verdomme..deze afstand nog is afleggen!!! Je kan er best niet te lang over nadenken en gewoon blijven trappen!
Gelukkig volgt nu een relatief makkelijker stuk,eerst nog een kleinere klim en dan een “vlak” stuk van 20km langs de Halstattersee…op de grote plateau maar toch proberen te recuperen en goed te eten en drinken is hier de boodschap.
Dan na bijna 160km is het zover….de beklimming van de Roβalm..10 kilometer lang met stukken tot 30%!!De scherprechter van de Salzkammergut!
Vanaf de eerste meters stappen bijna alle bikers af en stappen naar boven…ik kies om op het kleinste verzetje zover mogelijk te rijden,samen met een Nederlander fietsen we tegen 4km/uur de volledige asfaltklim tot aan het stuk waar je een alpenweide naar boven moet…ondertussen is het beginnen regenen en valt op dit stuk niet meer te fietsen…ik duw met veel moeite de fiets naar boven en krijg hier mijn eerste echte inzinking…het stappen kost me zoveel moeite en ik voel plots de kracht volledig uit mijn lijf gaan…Das een serieuze klop van den hamer!!
Na de alpenweide kom je terug op het asfalt waar de klim zich voortzet,dit is een stuk waar je in een gewone marathon terug op de fiets springt maar dit lukt nu echt niet meer…wederom twijfel…ga ik het halen…ik zit erdoor en boven op de top is het nog 50km!!
Alsof ze het aanvoelde belt op dat moment Martine op mijn gsm…ik zeg haar dat het niet zo goed met me gaat en ik begin te twijfelen of ik het ga halen (hiermee bedoel ik om binnen de 16 uur te finischen..uitrijden had ik sowieso gedaan want ik was hier met een missie en opgeven was geen optie,maar als je er langer dan 16 uur over doet sta je niet in den uitslag en ook dat wou ik niet meemaken).
Na wat peptalk van ons Martinneke (Love you schatteke!!) besluit ik van me effe aan de kant neer te zetten,ik neem het zoveelste gelleke uit mijn zak en slik de vettige pap binnen….dat was tegen de zin van de maag blijkbaar want 10 seconden later komt alles er terug uit…miljaarde wat voel ik me slecht…wederom twijfel…als ik niet kan eten ga ik er helemaal niet geraken!!!
Op dat moment komen 2 belgen gepasseerd waar ik al een hele dag bij in de buurt heb gereden en één van hen geeft me de raad om veel water drinken,ik volg deze goede raad op stap terug op de fiets en zet mijn tocht verder.
Ondertussen zetten ze de hemelsluizen helemaal open en dat juist als we op weg zijn naar het hoogste punt van het parcours (+/1500m hoogte).
Van de tropische warmte ‘s morgens waarbij bij elke trap het zweet van je kop liep naar hagelbollen en verschrikkelijk koude regen in enkele uren…
Diegene die me kennen weten dat dan voor mij de echte hel begint…ik kan namelijk niet tegen de koude!
De afdaling van de Roβalm ga ik voluit naar beneden omdat ik zo snel mogelijk in het dal wil zijn maar ik bibber bijna van de fiets en het wordt super technisch door het vele water en plots zie je vele bikers tegen de grond gaan of naar beneden rijden met de remmen volledig dicht.
Eenmaal beneden kom ik raar maar waar terug in het goede ritme,kan ik voorzichtig terug wat gellekes nemen en door de regen krijg ik veel meer zuurstof binnen…ik kom er volledig bovenop en haal zelfs terug bikers in die het veel moeilijker hebben.
Nog 30 kilometer en ik heb nog 4 uur de tijd..nog één zware beklimming…het moet lukken,het enige probleem is dat ik het steeds koud heb en ook dat gaat met veel energie lopen,en het wordt alsmaar technischer (wat niet simpel is als je al 12 uur bezig bent is je reactie niet meer wat het moet zijn..).
Die laatste klim gaat nog vrij behoorlijk en vanaf dan was ik zeker van mijn stuk…geen risico’s meer…binnen rijden verdomme!!
Na 15 uur 15 minuten en 42 seconden bolt Iron Marc over de finischlijn en zet zijn naam in de “Salzkammer Hall of Fame”.
Paul is de eerste die me zeer emotioneel in de armen valt..hij is blijkbaar trots op zijne teammate..dan volgen Damon & Martine…iedereen heeft het moeilijk en de tranen vloeien…
Ook Luc,Tom,Johan & Steven hebben het rotweer getrotseerd en lange uren blijven wachten…bedankt mannen voor de Support…It mean a lot!!!
De eerste minuten na de aankomst blijf ik nog recht door de adrenaline denk ik…dan volgt de totale inzinking!!
Met veel moeite en kompleet onderkoeld geraak ik nog aan de Rode Kruis tent…
Anderhalf uur…2 baxters…1 dokter..3 verpleegters…Luc…Damon& Martine heeft het gekost om me een beetje op te lappen en mijn lichaamstemperatuur terug op peil te brengen…Na meer dan 20 jaar duursport kan ik zeggen dat ik hier echt alles uit mijn lijf gehaald heb dat erin zat…nog nooit heb ik me na een inspanning zo slecht gevoeld…maar ik was hier met een missie…anderhalf uur later voelde ik me al iets beter…de zus heeft haar nooit meer beter gevoeld!!!!!!!!
Nogmaals bedankt aan iedereen…het BikeAid project is geslaagd…5000 euro tvv “Kom op tegen Kanker”….het project zal afgerond worden met de officiële overhandiging op 12 september,maar later daarover meer….Nu eerste vakantie…Riva del Garda here we come!!!!
PS:Van de 485 starters zijn er slechts 257 gefinisht…mijn eindtijd was goed voor een 177ste plaats..en een 53 plaats bij de Masters.
Hier een verslag van hoe zo’n dag eruitziet….
Zaterdagnacht 3 uur….de wekker loopt af maar eigenlijk was het niet echt nodig,slecht geslapen,warm,stress…
Wat ontbijten,aankleden,alles checken,niets vergeten en dan richting Bad Goisern.
4u40 ‘smorgens sta ik in het startvak met nog enkele belgen samen wordt er nog wat gepraat en iedereen heeft dezelfde voornemens…rustig proberen te starten,doseren want op het einde zullen we de krachten nodig hebben!!
Nog een dikke kus & knuffel met Damon en vrouwtje Martine (ook voor hen wordt het een lange dag!!!) en dan stipt om 5 uur worden de 485 gekken in gang geschoten.
Direct na de start beginnen we aan de eerste klim,een steile zware rakker met stukken tot 22%...ik zoek het goede klimritme en rij zoals voorzien soepel en op reserve naar boven.
Ben blij dat het eindelijk zover is..;de benen voelen goed aan,de moral is meer dan 100% en het is zeer warm dus dat geeft me ook extra vertrouwen…it’s now or never!!
Met dit goede gevoel rij ik vrij makkelijk door het prachtige parcours…op de technische stukken neem ik iets minder risico dan in andere marathons daar ik niet wil uitvallen door een valpartij maar toch neem ik in de meeste afdalingen behoorlijk wat plaatsen terug.
Halverwege kom ik door in 7u24 minuten..ik voel me nog steeds vrij goed maar toch is dit een eerste moment van twijfel…Halfweg verdomme..deze afstand nog is afleggen!!! Je kan er best niet te lang over nadenken en gewoon blijven trappen!
Gelukkig volgt nu een relatief makkelijker stuk,eerst nog een kleinere klim en dan een “vlak” stuk van 20km langs de Halstattersee…op de grote plateau maar toch proberen te recuperen en goed te eten en drinken is hier de boodschap.
Dan na bijna 160km is het zover….de beklimming van de Roβalm..10 kilometer lang met stukken tot 30%!!De scherprechter van de Salzkammergut!
Vanaf de eerste meters stappen bijna alle bikers af en stappen naar boven…ik kies om op het kleinste verzetje zover mogelijk te rijden,samen met een Nederlander fietsen we tegen 4km/uur de volledige asfaltklim tot aan het stuk waar je een alpenweide naar boven moet…ondertussen is het beginnen regenen en valt op dit stuk niet meer te fietsen…ik duw met veel moeite de fiets naar boven en krijg hier mijn eerste echte inzinking…het stappen kost me zoveel moeite en ik voel plots de kracht volledig uit mijn lijf gaan…Das een serieuze klop van den hamer!!
Na de alpenweide kom je terug op het asfalt waar de klim zich voortzet,dit is een stuk waar je in een gewone marathon terug op de fiets springt maar dit lukt nu echt niet meer…wederom twijfel…ga ik het halen…ik zit erdoor en boven op de top is het nog 50km!!
Alsof ze het aanvoelde belt op dat moment Martine op mijn gsm…ik zeg haar dat het niet zo goed met me gaat en ik begin te twijfelen of ik het ga halen (hiermee bedoel ik om binnen de 16 uur te finischen..uitrijden had ik sowieso gedaan want ik was hier met een missie en opgeven was geen optie,maar als je er langer dan 16 uur over doet sta je niet in den uitslag en ook dat wou ik niet meemaken).
Na wat peptalk van ons Martinneke (Love you schatteke!!) besluit ik van me effe aan de kant neer te zetten,ik neem het zoveelste gelleke uit mijn zak en slik de vettige pap binnen….dat was tegen de zin van de maag blijkbaar want 10 seconden later komt alles er terug uit…miljaarde wat voel ik me slecht…wederom twijfel…als ik niet kan eten ga ik er helemaal niet geraken!!!
Op dat moment komen 2 belgen gepasseerd waar ik al een hele dag bij in de buurt heb gereden en één van hen geeft me de raad om veel water drinken,ik volg deze goede raad op stap terug op de fiets en zet mijn tocht verder.
Ondertussen zetten ze de hemelsluizen helemaal open en dat juist als we op weg zijn naar het hoogste punt van het parcours (+/1500m hoogte).
Van de tropische warmte ‘s morgens waarbij bij elke trap het zweet van je kop liep naar hagelbollen en verschrikkelijk koude regen in enkele uren…
Diegene die me kennen weten dat dan voor mij de echte hel begint…ik kan namelijk niet tegen de koude!
De afdaling van de Roβalm ga ik voluit naar beneden omdat ik zo snel mogelijk in het dal wil zijn maar ik bibber bijna van de fiets en het wordt super technisch door het vele water en plots zie je vele bikers tegen de grond gaan of naar beneden rijden met de remmen volledig dicht.
Eenmaal beneden kom ik raar maar waar terug in het goede ritme,kan ik voorzichtig terug wat gellekes nemen en door de regen krijg ik veel meer zuurstof binnen…ik kom er volledig bovenop en haal zelfs terug bikers in die het veel moeilijker hebben.
Nog 30 kilometer en ik heb nog 4 uur de tijd..nog één zware beklimming…het moet lukken,het enige probleem is dat ik het steeds koud heb en ook dat gaat met veel energie lopen,en het wordt alsmaar technischer (wat niet simpel is als je al 12 uur bezig bent is je reactie niet meer wat het moet zijn..).
Die laatste klim gaat nog vrij behoorlijk en vanaf dan was ik zeker van mijn stuk…geen risico’s meer…binnen rijden verdomme!!
Na 15 uur 15 minuten en 42 seconden bolt Iron Marc over de finischlijn en zet zijn naam in de “Salzkammer Hall of Fame”.
Paul is de eerste die me zeer emotioneel in de armen valt..hij is blijkbaar trots op zijne teammate..dan volgen Damon & Martine…iedereen heeft het moeilijk en de tranen vloeien…
Ook Luc,Tom,Johan & Steven hebben het rotweer getrotseerd en lange uren blijven wachten…bedankt mannen voor de Support…It mean a lot!!!
De eerste minuten na de aankomst blijf ik nog recht door de adrenaline denk ik…dan volgt de totale inzinking!!
Met veel moeite en kompleet onderkoeld geraak ik nog aan de Rode Kruis tent…
Anderhalf uur…2 baxters…1 dokter..3 verpleegters…Luc…Damon& Martine heeft het gekost om me een beetje op te lappen en mijn lichaamstemperatuur terug op peil te brengen…Na meer dan 20 jaar duursport kan ik zeggen dat ik hier echt alles uit mijn lijf gehaald heb dat erin zat…nog nooit heb ik me na een inspanning zo slecht gevoeld…maar ik was hier met een missie…anderhalf uur later voelde ik me al iets beter…de zus heeft haar nooit meer beter gevoeld!!!!!!!!
Nogmaals bedankt aan iedereen…het BikeAid project is geslaagd…5000 euro tvv “Kom op tegen Kanker”….het project zal afgerond worden met de officiële overhandiging op 12 september,maar later daarover meer….Nu eerste vakantie…Riva del Garda here we come!!!!
PS:Van de 485 starters zijn er slechts 257 gefinisht…mijn eindtijd was goed voor een 177ste plaats..en een 53 plaats bij de Masters.
