2 weken na mijn bangelijk avontuur in Oman lig ik met de
griep in bed, tijd dus om mijnen blog bij te werken.
Mijn deelname in Oman kwam onverwachts, begin december stond
het vast dat ik weer geen kandidaten gevonden had om mee te gaan naar Marokko
voor deelname Titan Dessert en ook de week training en deelname in Gran Canaria
viel weg daar deze niet meer georganiseerd wordt.
Toevallig kom ik net in die periode op de website van
www.transhajar.com en ik was meteen
verkocht na het zien van de foto’s en de filmpjes.
Daar deze al eind januari gereden wordt was het snel
vluchten boeken, inschrijven en vooral
direct lange duurtrainingen afwerken in ons koud en nat belgenlandje.
Daar hij zo vroeg op het seizoen valt was het idee om dit
als voorbereiding ( training) te rijden en vooral te genieten van dit uitzonderlijk
gebied. Daar er slechts 75 deelnemers
waren was er ook geen aparte Masters reeks , en met een 15-tal UCI rijders aan
de start moest ik in die open categorie niet teveel verwachten.
Op 30 januari was het dan zover, we werden met kleine busjes
opgehaald aan de luchthaven voor een rit van iets meer dan 3 uur richting base
camp , gelegen aan de voet van Jebel
Shams (Sun mountain).Direct wordt duidelijk dat onder de 75 deelnemers weer
heel veel verschillende nationaliteiten zitten , in ons klein busje herken ik
meteen de grote Zuid Afrikaan die ook deelnam aan Joberg2C, ik kijk vol bewondering naar een Italiaan
met een fietstas van Mongolia Bike Challenge, 2 Zwitsers waarvan we later gaan
ondervinden dat de kleinste ne grote zweetdief blijkt te zijn die gene meter
kop doet. Ook vele zogenaamde “expats” , Europeanen , Australiërs, Amerikanen ,
die voor grote firma’s werken en wonen in Oman, Dubai of Abu Dabi ,vele van hen
zijn multi duursporters die zowel triathlon, wegraces, mountainbike races en
marathons lopen. Geen echte mountainbike specialisten dus maar wel jongens met
een grote motor die op de vlakkere stukken behoorlijk snel kunnen rijden. Ondertussen
heb ik ook kennis gemaakt met de 2de belg Geert Biesmans uit Zelem
bij Diest. Hij had in oktober nog een zeer goede Crocodile Trophy afgewerkt
waar hij een serieuze stap voorwaarts gezet heeft volgens hem en dat zou de
komende dagen ook blijken.
Hoe verder ons busrit vorderde hoe meer we ervan bewust
werden dat dit een speciale meerdaagse zou worden, dit werd bevestigd als we
ons Base camp binnenreden, ik heb al op vele mooie plaatsen in een tent
gekropen vooral dan in Cape-Epic,Joberg2C en Crocodile Trophy maar deze plek
deed me toch wel iets, een open vlakte tussen het Hajar gebergte op 1100m
hoogte, echt magnifiek!
Het feit dat het kamp zich niet verplaatste ( wat in de
meeste andere meerdaagses wel het geval
is) was een extra luxe , No Stress!
Stage 1 / Tijdrit 42km – 600hm – Sint Bowl
Na de middag
start van de tijdrit, met na amper 300 meter gereden te hebben een verraderlijke
afdaling, niet simpel als je nog niet in het ritme zit en je een uur ervoor
uwen bike nog aan het ineen steken waart , op dat moment is het vertrouwen in
jezelf en de bike nog niet aanwezig dus ik rij hier iets rustiger naar beneden
dan ik anders zou gedaan hebben, en eigenlijk rij ik de volledig tijdrit zo, ik
weet dat een korte etappe sowieso niet echt mijn ding is en morgen is de
langste rit waar ik echt mijn zinnen op gezet heb , het parcours , 2 rondjes
van 21km is mooi en gevarieerd maar later zal blijken dat er ons nog veel
mooiers te wachten staat.
Na 2uur 02
minuten zit het erop, goed voor een 30ste plaats.
Stage 2 / 127km – 2150 hm – Wadi Bani Awf
Koninginnenrit
waar ik naar uitkeek en ik had er zin in! Eerst moesten we wel anderhalf uur
met de bus naar de start , fietsen op legercamions en wijle weg! Meteen werd
duidelijk dat het echte werk nu ging beginnen, de steile hellingen waren amper
met de legerbussen en trucks te nemen en het landschap werd steeds ruwer,
mooier en vooral hoger.
Spijtig dat
de start van deze lange rit ( op 2140m hoogte!) een geneutraliseerde afdaling
was, voor de veiligheid volgens de organisatie maar zo technisch was ze nu ook
weer niet en als dalers daar hun voordeel bij hebben moeten ze dit ook gunnen,
een moeilijke klim neutraliseren ze ook
niet!!
Voordeel was
dan weer wel dat we uitgebreid konden genieten van het panorama en de
bergtoppen, echt schitterend.
Na de officiële
start nog een stuk downhill maar dan was de fun over, schakelen en stoempen
bergop, en vooral dat stoempen viel op, ik kwam maar niet in het klimritme, op
de tussenstukken ging het redelijk goed op de grote molen maar vanaf er
geklommen moest worden moest ik de rol lossen , eerlijk gezegd had ik mijn 51ste
verjaardag anders voorgesteld , het was afzien , het draaide niet en na een
5-tal uur was de bobijn leeg! Lastig als je dan nog 2 uur te gaan hebt,
Survival modus en aftellen tot de finish, ook de organisatie was hier in de
fout door op zo een lange afstand en in deze warmte slechts 2 drankposten te
voorzien!
Na 7 uur en 4
minuten kom ik volledig choco binnen, maar het prachtige parcours dat we
vandaag afgelegd hebben door de Wadi’s maakt alles goed, afzien en genieten kan
dicht bij elkaar zitten.
Blijkbaar ben
ik niet de enige die afgezien heb want meer dan 20 rijders ( van de 75!) rijden
deze 2de etappe niet uit, waardoor ik toch nog in het klassement
stijg naar een 24ste plaats.
Geert rijd
hier vandaag als 18de binnen en smeert me meer dan een uur aan de
broek, super gereden man,klasse!
Na zo een rit
en dat op mijn verjaardag had ik graag een goei pintje achterover gekapt, maar
in Oman kan je dat wel vergeten, Niks,Nada,Noppes….dan maar een colake..Happy
B-day!
Stage 3 / 64km – 1450 hm – Tanuf
Kortere maar
stevige 3de rit met het venijn in de staart.
Ook vandaag
eerst met de bus naar de start maar een kortere verplaatsing als gisteren.
We starten
aan een oude stad ruïnes, zeer schilderachtig plekje wederom omgeven door de
prachtige bergen. Eventjes paniek bij de locals als onze busjes de deuren
openen en vele bikers de natuur inlopen om nog snel een plasje te maken voor de
start, probleem was dat ze allemaal op een eeuwenoude begraafplaats stonden te
plassen en dat werd niet echt geapprecieerd.
De start
verliep in gestrekte draf met de profs die het tempo aangaven maar zich
duidelijk inhielden voor wat komen zou, de eerste klim was namelijk 13km lang
en vanaf de voet van deze klim scheurde het peloton in stukken. Wederom had ik niet de kracht om bij een groepke aan te
pikken , ik denk zelfs dat het klimmen nog slechter was dan gisteren, eigen
tempo dus en zweten en zwoegen tot de top. Gelukkig kwam daarna een mooi
golvend stuk waar ik wel mijn ritme vond gevolgd door de eerste echte
singletrack , tussen de keien lekker vlammen, af en toe wat technisch maar
supermooi, helemaal mijn ding! Daarna volgde het hoogtepunt voor vandaag en misschien
wel van de 5 dagen, de passage door de oude stad Al Hamra, we vliegen met hoge
snelheid door de vele smalle straatjes om dan plots in een groene oase van
palmbomen en plantages terecht te komen, onvergetelijk stukje MTB fun!
Maar zoals
gezegd het venijn zat in de staart vandaag , we moeten de pas over om aan de
finish te geraken en dat is ne zware dobber, zeer onregelmatige klim met
stukken tot 30% en de zon op het heetst van de dag in uwe nek..Here comes the
pain! In de verte zie ik enkele bikers te voet naar boven stappen maar de
koppigheid in mij verbied me om af te stappen ,ook al geeft mijne Garmin aan
dat ik 3km per uur “rijd”.
Na 4 uur 45
minuten en met een gemiddelde van amper 13.5km/u zit ook deze dag erop, zij die
dachten dat we hier over brede saaie wegen kwamen rijden, eat this!
Stage 4 / 48km – 1700hm – Jebel Shams
Door de vele
opgaves , we zitten nog met een 50 man in koers, besluit de organisatie deze
lastige 4de etappe in te korten tot 47km.Normaal gezien zou ik dit
spijtig vinden, we zijn tenslotte marathonrijders en zijn naar hier gekomen om
op de fiets te zitten, maar door het gebrek aan klimkracht de afgelopen 2 dagen
ben ik hier best tevreden mee in de hoop dan toch wat te kunnen recuperen .
Het blijkt
ook best nog zwaar maar weeral een fantastische rit te zijn.
Na de offroad
aanloop volgt de lange asfaltklim naar Jebel Shams ( de Grand Canyon van Oman),
ook hier stukken tot 20% en de wind pal op de neus.Voor het eerst voel ik terug
wat power en kan op deze klim enkele mannen oprapen, spijtig genoeg moet ik het
werk alleen opknappen en vind ik geen compagnon om samen rond te draaien, boven
aan de 2de bevoorrading besluit ik niet te stoppen en me direct in
de offroad afdaling te smijten, het
zicht in de Canyon is fenomenaal maar het gaat zo snel dat ik er eigenlijk te weinig
van geniet.
Beneden wacht
er ons een technisch stuk door een wadi en de klim terug uit de vallei naar de
asfaltweg. Vandaar in volle vaart met snelheden rond de 80km/u naar de laatste
bevoorrading en dan langs exact dezelfde zware eindklim als gisteren naar de
finish, maar het gevoel is duidelijk beter en achteraf zal blijken volgens mijn Strava
profiel dat ik dit stuk 12 minuten sneller afleg dan gisteren.
3u36 minuten ,
goed voor een 22ste plaats. Voordeel van zo een korte rit is dat je
een ganse namiddag tijd hebt om te relaxen in het supermooie kamp. Ik maak van
de gelegenheid gebruik om een poging te ondernemen om mijn tent op te ruimen
maar het is onbegonnen werk. Het fijne zand zit echt overal in en tussen, het
is een echte puinhoop. Propere en vuile kleren zien er bijna exact hetzelfde
uit en ik slaap letterlijk in een zandbak. But I love it, it’s my kind of
adventure!
Stage 5 / 103km – 1100hm – Jebel Kwar
Laatste
etappe, en dit moet eentje zijn die me op het lijf geschreven is.
103km rond
Jebel Kwar, het bergmassief dat ons base camp zo een mooi uitzicht gaf. Geen
meter vlak maar alles op de grote plateau, enkel de laatste klim naar de finish
( dezelfde als in de tijdrit) is eentje voor de kleine plateau.
De start was
zalig, in groep met de toppers op kop en ik voelde meteen dat het goed zat,
eindelijk het gevoel dat ik wou!!
De groep
bleef echt lang samen en pas op de eerste bochtige asfaltklim brak het peloton
in stukken, ik durfde niks te forceren dus reed mijn eigen tempo maar zat
tussen mannen waar ik de dagen ervoor direct van moest lossen. Als toemaatje
volgde daarna de meest technische en best wel lange afdaling van deze week. Op
deze afdaling maakte ik op zijn minst 20 plaatsen goed met als resultaat dat ik aan het lange vlakke
stuk begon met een groep van 5 die lekker samenwerkten, eenmaal offroad bleek
ik de sterkste van de groep te zijn en knalde ik alleen met de wind in de rug kilometers
lang tegen een waanzinnige snelheid door het prachtige landschap.
Op dit stuk
was het ook dat ik voor het eerst Geert in de verte zag, ik wist dus dat ik
eindelijk op mijn plaats aan het rijden was, hij reed samen met de Britse Catherine
Wiliamson, voormalige Capa-Epic winnares en hoewel ik ze duidelijk in het
vizier had kwam ik maar mondjesmaat dichter.
Na dit zeer snelle stuk volgde een afslag naar recht met een zwaar offroad stuk
over de keien steeds hoger het prachtige landschap in, ik zag dat Geert
Catherine had moeten laten rijden maar was nog steeds niet bij hem, ook dit
stuk zal me lang bijblijven, het uitzicht was fenomenaal!
Boven was er
nog een bevoorrading, snel bus gevuld en volle bak tegen meer dan 70km/u
offroad naar beneden. Eenmaal beneden zag ik dat Geert enkele malen achterom
keek , hij had gezien dat er iemand op komst was en besloot van te wachten om
samen te rijden, hij verschoot dat ik het was.
Lekker vollen
bak samen verder stoempen, I was in my
zone!
Later groeide
ons groepke nog aan met de Hongaarse marathonkampioene Eszter Dosa en de
verdomde kleine Zwitser die geen meter kop doet (Geert heeft er zich heel de
week mee geamuseerd om hem naar zijn kloten te geven maar die snotaap trok zich
er niks van aan J )
Onze
samenwerking draaide lekker rond tot aan de voet van de allerlaatste klim
richting finish.
Eszter trok
daar behoorlijk door, ik kon als laatste haar wiel houden maar een kleine
kilometer verder moest ook ik haar laten rijden, sterke meid en een zeer sterke
week met een mooie 2de plaats als eindresultaat bij de dames, veel
succes met je einddoel Eszter, de olympische spelen in Rio!
Klote was wel
dat plots onze Zwitserse vriend daar was, zonder blozen passeerde hij me zonder een blik te gunnen en
reed vlotjes weg, zweetdief!!
Een goede
200m voor de allerlaatste top kwam ook Geert nog tot bij mij, hij was duidelijk
deze week de allersterkste, ik kwam zelfs niet in zijn buurt, dus ik ging hier
zeker niet tegen sprinten aan de finish, ik zat al met het gevoel…Yes we did it
!!
103km in
4u02min. , 25.3km gemiddeld en als 16de over de meet, superblij!
Mijn eindtijd
van 20u45m36s was goed voor een 22ste plaats, slechts 46 rijders
reden deze wedstrijd uit!
Nogmaals
dikke proficiat Geert en bedankt voor de fijne compagnie , altijd leuk om
nieuwe bike buddies te leren kennen, een rustige kerel met ook buiten de sport dezelfde
interesses dan mezelf, hope to see you again some time!
Eindconclusie
3 woorden…”IK
BEN FAN”
Toegegeven,
het valt iets te vroeg op het jaar en de ritten zijn zo zwaar dat je ze
moeilijk “opt gemakske” kunt afleggen.
Organisatorisch
kan er nog veel verbeteren, maar daar zijn ze zich ook van bewust en ze staan
open voor commentaar en tips.
Maar de rest
is voor mij puur genieten, de foto’s en filmpjes spreken voor zich en ik
verzeker jullie dat het in real life nog veel mooier is. Ook het vermelden
waart is het lekkere eten s ’avonds , echt superlekker , door de aanwezigheid
van vele Indiërs en Pakistani in die regio’s heeft dit zijn invloed op het
eten.
Kostprijs
valt vergeleken met andere grote evenementen best mee.
Wel moet je als je een deelname overweegt er rekening mee houden dat het anders
is dan de meeste tot in de puntjes georganiseerde evenementen.
Een week geen
internet, douchen in een tent met een emmer, dag en nacht stof en zand, bike
repair stelt niks voor, bevoorrading kan je best zelf van thuis meebrengen etc…
Het is dus
meer dan biken alleen, het is echt een avontuur dat wel wat raakvlakken heeft
met de Crocodile Trophy qua sfeer vind ik persoonlijk ( al is die wel veel
zwaarder natuurlijk).
Bon…op naar
het volgende, maar eerst zien dat ik van die verdomde griep vanaf geraak!
Greetz..M.
Copywright Lloyd Images
