Jeroen was na 3 dagen platte kak zo verzwakt dat hij wijselijk besloot om samen met Vicky langs de kant voor de support te zorgen.
Om 8 uur s’morgens vertrekken is vroeg voor een relatief korte marathon en Luc had er duidelijk het meeste last mee…eerst gaat de “rooie kogel” al plat op zijnen buik op een brugje op weg naar de start en eenmaal aan de start komt hij tot de vaststelling dat zijne Camelback nog in de mobilhome ligt…
Het startvak voor de lange afstand is slechts gevuld met 200 bikers…het meerendeel van de deelnemers kiest hier voor de korte afstand.
Stipt 8 uur is het dan zover,het tempo ligt enorm hoog,ik probeer in het juiste ritme te komen en me niet te laten vangen aan een snelle start.Luc daarentegen schiet als een raket voorbij…hij zal nooit luisteren hé!!
Het parcours is prachtig en op enkele zeer steile stukken na is het in mijn voordeel,klimmen op “de grote plateau”da doen we het liefst!
Paul is ondertussen stillekes in mijn wiel komen te zitte maar zegt niets,pas in een scherpe bocht zie ik in mijn ooghoek dat hij het is.Samen rijden we in Transalp stijl verder…nog steeds in een goed ritme en op reserve tijdens het klimmen,op de tussenstukken en in de afdalingen gaan we wel voluit…tis zo plezant hé!!
Na 50 km beginnen we aan de afdaling naar Frammersbach…snel nog iets eten en goed op adem komen want dan is het zover..Scherpe bocht naar rechts (zien da je goed geschakeld hebt of je staat te voet)…de Grabich!!!..ne muur van 20% ,eerst asfalt en na een 400m gaat het over in het bos en het blijft maar duren.
Normaal gezien doet zo’n stuk enorm pijn maar hier voel je er niks van…zoveel volk,zoveel lawaai…dat hebben we nog nergens meegemaakt..rijen dik met toeters en bellen,vlaggen,spandoeken..noem maar op..de mensen worden zot en schreeuwen ons naar boven…puur kippevel.
Paul komt in de eerste meters naast mij rijden,schreeuwt me in het oor “deez is bangelijk hé!!” gaat recht op de trappers staan en schiet naar boven…later vertelde hij ons dat zijn hartslag tijdens die klim steeg tot 196..puur door de adrenaline.
Ikzelf weet dat zulke steile stukken mijn ding niet is en probeer niet te forceren en te genieten van dit mooie schouwspel…op het moment dat we de asfalt verlaten rijdt Pol Col zo’n 100m voor me uit en denk ik…dat komt wel goed daar knal ik straks wel naartoe.De klim in het bos bleef echter nog lang duren en eenmaal boven was mijnen teammate niet meer te zien…nog steeds geen paniek,mijn stukken moeten nog komen en ik voelde me nog steeds goed.
Maar Paul was ook goed en ik heb hem pas aan de finisch teruggezien..met een big smile on his face…knap gereden makker!!
Ikzelf heb de tweede ronde constant het tempo hoog kunnen houden en had steeds een goed gevoel en toch kon ik geen plaats meer winnen..integendeel af en toe kwam er nog ne sterken duitser overgeknald…
O ja…en dan was er nog de Lieven hé…onze kopman knalt in dit sterke deelnemersveld naar een 30ste plaats en rijd ons op maar liefst 45 minuten…hij was gewassen en geschoren toen we binnenbolden…onvoorstelbaar wat een progressie onze champ gemaakt heeft…das buiten categorie,daar hebben we het laatste nog nie van gezien!!!!
Steven rijd een sterke wedstrijd en komt zeer tevreden binnegebold na 6u33m…ook Wim is tevreden en vooral heel proper…die zijn vrouwtje ziet die graag thuiskomen denk ik.
Luc sloot de rij af…had na zijn snelle start een klopke van den hamer gekregen maar heeft dit avontuur toch ook weeral op zijn palmares staan…Proficiat aan allen en bedankt aan Vicky & Jeroen voor de Support!!
Nog even dit…Spessart staat volgend jaar bij ons terug op de agenda…zowel het parcour,de sfeer,de organisatie,de streek,den apres-bike zijn de max en is daardoor voor ons één van de allerbeste marathons die we gereden hebben…noteer hem in jullie agenda!!
CU…Marc
Geen opmerkingen:
Een reactie posten