RIVA HERE WE COME !!
De laatste etappe hadden we afgesproken om samen te blijven en « rustig » binnen te rijden.
Maar het zou den Transalp niet zijn als de organisatie nog iets pittig in petto had.
De laatste klim was nog een 22km lang met ongeveer 600m van de top een draagpassage over de rotsen.
Wat daarna volgde was een zeer gevaarlijke afdaling waar we al veel verhalen over gehoord hadden,tot nog toe was voor mij de afdaling naar de aankomst in de Cristalp de zwaarste die ik ooit gereden had maar wat we nu onder de wielen geschoven kregen was echt niet normaal.
Zo goed als iedereen van de fiets op een paar gekken na…alhoewel we afgesproken hadden geen risico te nemen op deze laatste dag kan ik het op zo’n moment niet laten om het toch te proberen…wat niet zo’n goed idee was want enkele meters verder ging het compleet mis en vloog ik los over kop met nog enkele tuimelingen naar beneden..gevolg,scheenbeen open,pijn in pols en schouder en Paul die me uitscheet voor alles wat niet mooi was.
Even bekomen en dan verder te voet naar beneden…een zeer zwaar stuk waar maar geen einde aan kwam,af en toe even op de fiets voor een paar meter en dan weer te voet,echt niet te doen…dit stuk heeft nog enkele serieuze slachtoffers gekost,het rescue team per motor had de handen vol,soms zag je zelfs een deelnemer die al aan een baxter langs de weg lag.
Eenmaal beneden op de macadam bleek Lieven een lekke band te hebben,daar we samen gingen binnenrijden rustig doorgereden en dan eenmaal de Schroyen TGV passeerde volle gas naar het Gardameer..kippevel momenten heb ik gehad in die laatste 15km…4 witte”La Pipers”in ware ploegentijdritstijl op een rij en knallen maar.
Hier werd nog maar eens duidelijk hoe sterk de broertjes Schroyen waren want overnemen was er voor mij en Paul niet veel meer bij…het was vastbijten in hun wiel en aftellen tot de finish.
Dan eindelijk na 650km (44uur,26minuten) het onvergetelijke moment,met ons vieren in een regen van champagne van onze begeleiders over de finish..bangelijk moment waar ik even een traantje van moest wegpinken.
De laatste etappe hadden we afgesproken om samen te blijven en « rustig » binnen te rijden.
Maar het zou den Transalp niet zijn als de organisatie nog iets pittig in petto had.
De laatste klim was nog een 22km lang met ongeveer 600m van de top een draagpassage over de rotsen.
Wat daarna volgde was een zeer gevaarlijke afdaling waar we al veel verhalen over gehoord hadden,tot nog toe was voor mij de afdaling naar de aankomst in de Cristalp de zwaarste die ik ooit gereden had maar wat we nu onder de wielen geschoven kregen was echt niet normaal.
Zo goed als iedereen van de fiets op een paar gekken na…alhoewel we afgesproken hadden geen risico te nemen op deze laatste dag kan ik het op zo’n moment niet laten om het toch te proberen…wat niet zo’n goed idee was want enkele meters verder ging het compleet mis en vloog ik los over kop met nog enkele tuimelingen naar beneden..gevolg,scheenbeen open,pijn in pols en schouder en Paul die me uitscheet voor alles wat niet mooi was.
Even bekomen en dan verder te voet naar beneden…een zeer zwaar stuk waar maar geen einde aan kwam,af en toe even op de fiets voor een paar meter en dan weer te voet,echt niet te doen…dit stuk heeft nog enkele serieuze slachtoffers gekost,het rescue team per motor had de handen vol,soms zag je zelfs een deelnemer die al aan een baxter langs de weg lag.
Eenmaal beneden op de macadam bleek Lieven een lekke band te hebben,daar we samen gingen binnenrijden rustig doorgereden en dan eenmaal de Schroyen TGV passeerde volle gas naar het Gardameer..kippevel momenten heb ik gehad in die laatste 15km…4 witte”La Pipers”in ware ploegentijdritstijl op een rij en knallen maar.
Hier werd nog maar eens duidelijk hoe sterk de broertjes Schroyen waren want overnemen was er voor mij en Paul niet veel meer bij…het was vastbijten in hun wiel en aftellen tot de finish.
Dan eindelijk na 650km (44uur,26minuten) het onvergetelijke moment,met ons vieren in een regen van champagne van onze begeleiders over de finish..bangelijk moment waar ik even een traantje van moest wegpinken.
Einduitslag:56ste Masters v/d 158 Masterteams
309de overall v/d 591 Teams
Bedankt aan iedereen die aan dit avontuur hebben meegewerkt en vooral aan mijn vrouwtje Martine voor de steun en het geduld…ook aan Paul om samen met mij dit tot een goed einde te brengen…alle begeleiders,sponsors,Pascale voor haar inzet en financiële steun,Damon voor het kuisen van mijn carbonnen ros,iedereen van Team 2 (nu Team 1!),in het bijzonder Liesbeth voor het losmasseren van mijn oude knoken, en nogmaals een dikke proficiat aan Lieven & Jeroen voor hun knalprestatie…en nu zoals de traditie het wil met de bike het Gardameer in,pinten drinken,in’t zonneke liggen en daarna de draad weer opnemen.
Australië here I come
Australië here I come
3 opmerkingen:
Hey partner,
Bedankt voor het mooie avontuur en de schitterende week !
Ik ben er van overtuigd dat we samen nog vele MTB-avonturen zullen beleven.
Pol Col XXX
Schoon tekstje Marc!! Ik en de rest van team 2 hebben der serieus van genoten! Op naar het volgende avontuur op de velo!! Als ge eens een lange training wilt doen in de polder, i'm your man!! Tot de volgende... Grtzz, L
Nen dikke proficiat aan alle vier voor jullie knalprestatie zelfs voor mij echte kippevelmomenten. Marc ik ga U in australie ook zeker volgen eerst rusten nu en dan terug er vol tegenaan!
Danny Pluym
Een reactie posten