Flandria Bicycle Team in 2009.

Teammate Paul zat al een tijdje met het idee en heeft van de winterstop gebruikt gemaakt om op zoek te gaan naar nieuwe sponsors ,eenmaal die binnen gehaald te hebben begon het leuke knip- en plakwerk om het samenstellen van de mooie,sportieve outfit.
Het resultaat oogt echt fantastisch,mooi detail is de Belgische driekleur,daar de meeste van onze uitdagingen in het buitenland plaatsvinden.
Uiteraard willen we onze sponsors bedanken voor hun bijdrage!!
De outfits kunnen aan zeer democratische prijzen besteld worden via p.andries@skynet.be

Ondertussen ben ikzelf begonnen aan het samenstellen van een kalender voor 2009.
Indien ik nog wat bikers vind om samen erop uit te trekken zal het schema er ongeveer als volgt uitzien.
2 Mei-Bike festival Riva (Italie-107km-3580hm) mooie seizoensopener en bied de mogelijkheid om enkele dagen extra ter plaatse goed te trainen.
10 Mei-Parijs Roubaix VTT (Frankrijk-120km toertocht)
6 Juni-Beaumes de Venise (Frankrijk –cyclosportieve met de koersfiets op en rond de Mont Ventoux…ook hier met wat extra dagen om te trainen).
28 Juni-Spessart Bikemarathon (Duitsland-120km-3300hm…een aanrader volgens de kenners van het Reevaxteam!)
18 Juli-Salzkammergut Extreme! (Oostenrijk-220km-7800hm!!,de langste eendagsmarathon in europa…+/- 14uur bikefun…alé da hopen we toch)
25 Oktober-Fuerteventura bikemarathon(150km,zeer gevarieerd parcours en ook lekker extreem lang)
Vermits deze marathon ook als 2-daagse gereden kan worden hoop ik dat we hier de comeback van onze Wim”the need for speed” van Otten kunnen meemaken…na een lange herstelperiode en hopelijk een goede rustige opbouw zou dit een mooi punt zijn om samen naartoe te trainen…vermits het mooie canarische eiland ook nog goede mogelijkheden bied om te kitesurfen moet het lukken om mijn maatje zover te krijgen.
Wat opvalt is dat er voorlopig geen meerdaagse wedstrijd geplant is maar dat heeft alles te maken met de plannen om in 2010 de Cape-Epic in Zuid-Africa of de Transrockies in Canada te rijden.
Dus mates…laat maar horen wie wel iets ziet zitten in deze planning.
FLANDRIA BICYCLE TEAM RULES IN 2009!!

een pak friet,2 zakken chips en een koppel Leffe's later..

Na een verschrikkelijke terugvlucht met 31uur!! vertraging (wat ons wel een extra dagje Singapore opgebracht heeft) zijn we terug in het koude belgië.Op Zaventem stond de supportersclan weer trouw op post met de Cava...het was een heerlijk terugzien.Nogmaals bedankt aan iedereen en ook aan allen die het enthousiast gevolgd hebben,ben geschrokken hoeveel mensen er mee bezig waren...echt tof!!

Aan mijn Bikebuddies,waarvan ik weet dat er enkele ook dromen van ooit de Trophy te rijden kan ik maar één ding zeggen...doen verdorie!!Het is een uniek evenement...het parcours,het slapen in de tenten,de prachtige natuur,de sfeer onder de rijders,geen comfort maar daartegenover onvergeetelijke aankomstplaatsen,river crossings,vriendschap met kerels van over de hele wereld...ik noem het echt de Paris-Dakar voor mountainbikers.

Daar het gros van de deelnemers wegrenners zijn en het parcours van een 6-tal ritten voor hen ideaal terein is raad ik wel aan om daar specifiek op te trainen en eventueel enkele koersen bij één van de nevenbonden zoals de WAOD te rijden...want het gaat hard.

Aan mijn Aussiemate Mario...nogmaals proficiat..het is een sterk staaltje van doorzettingsvermogen...en bedankt voor de 3 weken...je was een toffe reisgezel!!

Aan mijn vrouwtje Martine...bedankt om deze droom mee te helpen realiseren...love you!!

And what's next vragen sommigen zich af...wel eerst en vooral ga ik een weekske of 2 niet met fietsen bezig zijn alhoewel ik al uitkijk naar onze zondagse toertochten met de maten...maar ik denk dat het beter is om de riem er effe af te leggen.

Volgend seizoen moet ik nog een kalender samenstellen maar de volledige Salzkammer (220km) in Oostenrijk lijkt me nog een uitdaging...ook de 5 daagse raid in Tunesië spreekt me wel aan maar er staat nog niks vast.

Wat wel in fluo aangeduid staat is maart 2010....de Cape-Epic in Zuid Africa...dat is mijn volgend groot avontuur..8 daagse marathon in de stijl van de Transalp..maar das nog lang...eerst ga ik nog wat nagenieten van het Down Under avontuur.

Thanx...and remember....One Life,Live it!!!!!!!!!!!!!!

Stage 10 : Ayton-Cape Tribulation 49km/700hm

Rustig tegen 20km/u achter de wagen…fotokes trekken,handjes schudden,grapjes uithalen…het zit erop,wegens een nog vrij zware valpartij in één van de laatste afdalingen wordt er besloten om de ganse rit in groep te blijven.
En dan eindelijk…na +/- 47 uur fietsen in de brandende zon het bord “Welcome in Cape Tribulation”.We slaan linksaf een zigzag weg in door het regenwoud en dan plots….het strand..de finish…veel volk…fotografen..cameramensen…en het water.
Weeral een onvergetelijk moment.Vele bikers knallen met fiets en al het water in..ik weet niet welke foto’s ik eerst moet nemen.Mario duikt ook direkt de golven in…iedereen is dolgelukkig dat ze het gehaald hebben.
De organisatie heeft grote koelboxen met bierblikjes voorzien dus het feest kan beginnen.
De huldiging vind ook plaats op het strand,van elke categorie worden de eerste 5 op het podium geroepen en krijgen een trofee…this is my one moment of fame…”on the fourth place with the masters 2…from Belgium…Marc Roggen…hier ben ik best wel trots op,het is een droom die in vervulling gaat.
Vanavond slapen we in een luxehotel….eerst een groot galafeest van de organisatie en dan terug een zacht bed…een lekkere douche…pinten drinken en ervan genieten.
You hear more when we are back in Cairns…LET THE PARTY BEGIN!!

Stage 9 :Cooktown-Ayton 123km/1900hm

Vanmorgen kroop ik uit mijn tent en ik wist het meteen…dit wordt afzien,ik voelde me zo slap als een vod…het vat is leeg.Na 28km toen we de gravel weer opdraaiden moest ik dan ook de groep laten rijden,nog 95km te gaan en O-Grady,mijn dichtste concurrent zat nog vooraan dus ik kon het niet permitteren om op de “bus” te wachten.
Verstand op nul en proberen in het goede ritme te blijven…gelukkig was het vandaag een vrij technische rit met enkele pittige afdalingen wat toch een beetje in mijn voordeel is.
Tijdens deze 95km heb ik enkele malen aan Mario moeten denken…die had gisteren in de tent nog uitgerekend dat hij reeds 900km alleen gereden had…bijna niet te vatten!!
De prachtige natuur maakte de lijdensweg voor een deel minder maar ik heb nog nooit zo de kilometers afgeteld als vandaag denk ik.Na 5u40m ben ik samen met één van de Tsjechen (die mannen kunnen dus ook doodgaan!) binnengebold..ben te moe om te gaan zien hoeveelste ik ben maar ik denk wel dat ik mijn 4de Masterplaats behouden heb.
Wat het klassement betreft zit de Trophy erop,de 10de rit morgen telt niet mee voor de uitslag,iedereen krijgt de tijd van de winnaar…het is in groep richting Cape Tribulation en de laatste 10km wordt er pas gekoerst…een beetje zoals op de Champs Elysee in de Tour de France.Gelukkig maar…want “I feel like shit”.
Terwijl ik dit verslagje maak komt Mario binnengebold dus ook hij heeft het gehaald…velen hadden eraan getwijfeld of hij dit zo uitrijden,mezelf incluis,but he did it…nice work mate!!

Stage 8 :Laura-Cooktown 143km/1050hm

Door den beton vandaag !!
Wat een koers…we zaten met een grote groep bijeen maar telkens we een zandstrook indoken was er een valpartij…dit is het bewijs dat iedereen vermoeid is…ook ik deelde in de klappen,de vorige dagen wanneer iemand viel in het zand had ik steeds de reactie om er nog net langs te sturen maar vandaag lag ik er drie keer bij..gelukkig zonder erg maar het kostte telkens serieus wat energie om terug te keren.
Na +/- 85km hadden we een grote “River Crossing” direct gevolgd door een steile klim en op dat moment moest de leidster bij de dames Joan Bennet een gat laten..Karen en haar man Christophe hadden dit direkt gezien en trokken de gashendel open.
Daar het Australische Merida team hier al heel de week niet al te sympathiek over komt en het feit dat vanachter op hun shirt “Unbeatable” staat deed me beslissen om hier effe alles uit mijn kast te rijden voor ons belgenlandje om het gat definitief te slaan.
Het lukte…Joan brak compleet..gelukkig was het een stuk dat me goed lag dus kon ik nog enkele kilometers mee ronddraaien tot mijn benen volledig ontploften en ik de groep liet rijden.
Pas 25km voor de streep kwam de Meridatrein terug bij mij en het was meteen duidelijk dat ze niet al te happy waren en terecht,achteraf bleek immers dat Karen nu leidster is met 9 minuten voorsprong!!
Voor mezelf heb ik stilaan de 4de plaats bij de Masters 2 veilig gesteld denk ik…Vanderaerden en O-Grady…mijn grootste concurrenten waren ver achter vandaag.
143km in 5u36m (35ste plaats).
Morgen laatste zware etappe met veel klimwerk….dat wordt verstand op nul en aanklampen want ik ben stilaan “Total Loss”

Stage 7 :Mt Mulgrave-Laura 148km/1100hm

Jongens toch…nu begint het echt zwaar te worden..langste rit en wat een ondergrond..kilometers lange corrigations en diep los zand,echt verschrikkelijk…we zitten midden in de outback en het wordt nog elke dag warmer.
We zijn momenteel nog maar met 69 in koers…de dokter heeft z’n handen vol om bikers die volledig gedehydrateerd binnen bollen aan de baxters te hangen.
Ikzelf heb vandaag na een 30tal kilometers de snelle groep laten rijden omdat ik wist dat het verschrikkelijk zwaar zou worden…we hebben dan een lange tijd met 8 man een groep gevormd maar in de stukken met het zand is het ieder voor zich en valt alles compleet uit elkaar.Gelukkig kon ik de de laatste 40km samen rijden met Matt…een sterke Australiër die veel ervaring heeft en de race perfect ingedeeld had.
Na 5u58m zat de helse rit erop…nog 3 ritten waarvan 2 hele zware.
Mijn kont doet zoveel pijn dat zelf zitten op een stoel ongemakkelijk is…onze poolse vriend verwoorde het als volgt”It feels like my ass is been f**cked by thoussand ants”.
Mario blijft mentaal zeer sterk vind ik,hij heeft hier weer 140km alleen gereden en had ongeveer 7u30 nodig maar hij is vastberaden de finish te halen en ik zie dat het hem gaat lukken ook..knap staaltje van karakter mate!!
Ik ga hier een pintje drinken..dat heb ik wel verdient…en morge…morge geef ik er nog is een lap op.

Stage 6 :Chillagoe-Mt Mulgrave 122km-500hm

Dit was naar mijn gevoel de minst zwaarste etappe van de trophy.Wat er natuurlijk dan weer voor zorgde dat het tempo zeer hoog lag.
Verloren rijden was vandaag onmogelijk…100km rechtdoor en dan één afslag naar rechts en 20km rechtdoor tot aan de finisch.
Ik kon vrij makkelijk stand houden in de groep..maar het was constant opletten..;door de corrigations en het losse zand af en toe was een stuurfout soms fataal met enkele valpartijen als gevolg…Luc Gielen van D-Store was één van de slachtoffers.
In de groep zaten ook de beste Masters 2 bijelkaar maar nu had ik weer de pech dat Eric Vanderaerden deze rit uitgekozen had als zijn etappe en hij met de koplopers meegesprongen was.Ritwinst zat er dus weer niet in voor mij dus heb ik ook niet meegesprint aan de meet.
Na 4u03m zaten de 122km er weer op,alweer 30km/u gemiddeld…35ste plaats en 6de Master2.
De aankomstplaats is werkelijk ongelooflijk mooi…midden in de outback in the middle of nowhere…echt prachtig…maar ontzettend warm,temperaturen rond de 40 graden dus alle bikers die toekomen springen direct met koerstenue en al de lagoon in.
Morgen wordt het hel…langste en zwaarste etappe volgens iedereen die het kan weten,dus hopelijk haal ik de juiste benen uit mijne sportzak morgenvroeg
CU mates

Stage 5:Chillagoe-Chillagoe 100km/1000hm

Dedju..dedju..stom foutje vandaag aan bevoorading 2 kost me veel tijd en plaatsen.Wat een crazy stage vandaag...50km op een gravelweg...gene meter vlak en dan gewoon keren en langs exact dezelfde weg terug.Tot aan het keerpunt na 50km zat ik in dezelfde snelle groep als gisteren net achter de toppers ,maar ik maakte de fout om als laatste van de grote groep de bevoorrading binnen te draaien en ik kon niet meteen mijn drinkbussen vinden..daardoor kwam ik net te laat terug de weg op...Karel sprong in één ruk terug naar de groep en ik probeerde op de grote molen het gat te dichten...ik strande tot op 100m verdomme en kreeg het niet meer dicht!!Gevloekt heb ik...wat volgde was 50km alleen met mijn kop in de wind...Highway to hell dacht ik bij mezelf tot ik een tijdje later plots 2 kangeroes rechts van de weg zag staan...ze bekeken me rechtstaand op hun achterste poten en toen ik dichterbij kwam huppelden ze de bush in...vreemd dat je bij een temperatuur van bijna 40 graden toch nog kippevel kan krijgen van zulke taferelen.Ik besefte wat een lucky basterd ik ben hier rond te rijden,schakelde een tandje terug en reed op eigen tempo naar de finisch.Door het feit dat niemand uit de achtergrond terug kwam weet ik dat de benen eigenlijk nog ok zijn.Halverwege zijn we nu...5 down...5 to go!
Vermits wat nu nog moet komen nog zeer zwaar gaat worden denk ik dat ik een dag of 2 niet met de snelle bikers ga blijven daar ik schrik heb om mijn motor op te blazen...so don't worry als het een paar plaatskes minder is...Ik ga mijn tempo wat proberen aan te passen aan het Dream Team die rijden voor Naomi Hanson..das normaal gezien een tempo dat me moet liggen en das nog een schoon poep om achter te rijden ook...;-)

35ste plaats....100km in 3u39m

Stage 4 : Gunnawarra Lagoon-Chillagoe 143km/900hm

De op één na langste etappe en ik had superbenen vandaag.
We zaten met een groep van 12 man en het ging verschrikkelijk hard.Wat een kick om met snelheden van rond de 40km/u plots in ne zandbak te duiken voor enkele honderden meters,telkens weer opnieuw.
Het was soms bijten om bij te blijven maar het heeft beloont…na 4u48m zat de 143km erop..das net 30/u gemiddeld over de rotsen door het zand en de corrigations.
21ste plaats en 2de Masters…ze zijn hier van mij nog nie vanaf zenne.
Ook in het algemeen klassement schuif ik op naar de 29ste plaats….Goe bezig.

Mario komt ook stillaan in het goede ritme...vandaag binnen tijd gefinisched en ik moet zeggen...dikke chapeau maat want die rijd hier soms 100km helemaal alleen in die brandende hitte...knap staaltje van karakter mate!!

Bedankt ook voor de reacties...echt tof om wat feedback van het thuisfront te krijgen en te weten dat juliie het allemaal volgen!!

Stage 3 :Koombooloomba Dam-Gunnawarra Lagoon 122km / 2250hm

Deze rit staat bekent als één van de zwaarste,zoniet de zwaarste van de Trophy,vandaar dat ik heb besloten om deze op mijn eigen tempo te rijden en niet mee te gaan met de groep van de vorige 2 dagen.
Na 12km beginnen we aan de “Powerline Track”…35km zeer steil klimmen en dalen,zeer technisch..dit is mountainbiken op z’n top!!
Vele lekke banden (sommige rijders 4à5 keer),valpartijen (eerste sleutelbeenbreuk is een feit).
Hier voel ik me in mijn sas en in de downhills ga ik dan ook vol gas…Na de aankomst zijn er enkele bikers die het “supercrazy” vonden hoe ik naar beneden knalde…maar tis zo plezant hé!!
Na bevoorrading 2 (70km) krijg ik een dipje en kom ik alleen te zitten..dit zijn de typische foto’s die je op het net vind…oneindig lange stukken rechtdoor…valsplat omhoog of omlaag..een brandende zon…maar wat een pracht van een natuur,dit gaat me nog lang bijblijven.Vanwege het dipje prop ik me weer vol met één van die verdomde “gellekes”,klets ne Red Bull achterover en jawel…ik kom weer terug in het goeie ritme.
Net op dat moment komt O-Grady met Naomi Hansen en Eric Vanderaerden aansluiten.
Darren O-Grady,wat een prachtkerel!!!40km tot aan de finish rijdt hij aan kop aan een waanzinnig tempo,af en toe kijkt hij even of zijn ploegmaat Naomi nog in het wiel zit,maar geen enkele keer vraagt hij steun aan Eric of mij…integendeel,als we na 6u04m. met ons vieren binnenrijden deelt hij schouderklopjes uit en vraagt hij aan zijn vrouw om een foto te nemen met zijn mates.
Uitslag: 33ste plaats…waardoor ik opschuif naar 31ste plaats in algemeen klassement.
Nog steeds 4de Master 2

Stage 2 :Irvinebank-Koomboolamba 107km-1400hm

« Today is one of the easier stages of the Trophy » volgens ons roadbook.
Wel ik kan jullie zeggen…de eerste 10km dacht ik dat ik eraan moest..zo’n tempo man..nie normaal.Pas na 22km toen we op het asfalt kwamen kon ik wat in het ritme komen en zag ik dat de inspanning beloond zou worden…ik zat in een prachtgroep van 20 man met oa
O-Grady, het Karen team,enkele sterke Tsjechen en met mezelf meegerekend zaten de eerste 4 Masters 2 bijelkaar.
De zon was weer moordend en het tempo lag geregeld weer vlot tegen de 40km per uur.
Ik paste het “Jose de Cauwer” principe toe….ik zette me achteraan in de groep en at eerst anderen hun bord leeg vooraleer aan het mijne te beginnen.
Ik heb dit kunnen volhouden tot km 99…8 km van de finish had ik al een beklimming of 2 het heel moeilijk gehad om bij te blijven en op de volgende toen ook O-Grady eraf moest brak bij mij ook de veer en besloot ik om op eigen tempo binnen te rijden…er volgen tenslotte nog 8 ritten.
De klus was geklaard op 3u54m…35ste plaats en 4de Master2.
In totaalklassement 34ste en 4de Master2 (eerste belg v/d Masters).
Hopelijk recupereer ik goed want morgen staat één van de zwaarste ritten op het menu.
Keep fingers Crossed!!

Stage 1 :Mareeba-Irvinebank 80km-1100hm

« One minute to start »….3…2…1…go !!!
De karavaan trekt zich op gang,3km geneutraliseerd achter de wagen en dan direct vol de gas open,nie normal..direkt 40km/u en meer,enkele kilometers verder al de eerste demarages van de Tsjechen.De wind komt van schuin links en er vormen zich verschillende waaiers.
Ik zit in de 3de waaier met oa Vanderaerden en het Karen Steurs team.
Ondanks onze groep uit +/- 20 man bestaat,valt het tempo toch wat terug daar niet iedereen goesting heeft om in de wind op kop te gaan rijden waardoor enkele bikers terug kunnen komen aansluiten waaronder Mario en Karel.
Na 36km eerste bevoorrading maar wat denkt ge…die zotten vlammen daar gewoon voorbij..snikheet is het!!
Mario besluit hier wel om te stoppen maar komt daarna helemaal alleen te zitten.
Na 51km begint dan eindelijk het echte moutainbiken,vrij steile en technische klimmen met verraderlijke afdalingen met al direct enkele serieuze valpartijen vooral in het Belgische kamp,Benedikt been helemaal open,iemand van het Aspa team arm moeten laten dichtplakken enz…
Hier hebben wij bikers toch voordeel op de vele wegrenners die hier aan de start staan want zonder te forceren rijden we met een man of 5 en de eerste dame vrij vlot weg uit de grote groep.In de afdalingen kan ik echter niet voluit gaan daar ik gestart ben met teveel druk in mijn banden en ik bots tussen de rotsblokken van de nul naar de negen dedju!!
Ondertussen brand de zon enorm en ik ben natuurlijk weer den enigste pipo die het niet nodig vond van mij in te smeren…maar armen staan gewoon in brand…ik zal morgen maar wat slimmer zijn zeker.
De laatste 17km zijn op gravel en hier krijgen we onze eerste “corrigations” (door de wind geërodeerde ondergrond dat lijkt op een wasbord…keiharde golfjes.. een hel om over te rijden)…en zo wachten er ons nog tientallen en tientallen kilometers de komende ritten.
Op dit stuk zit ik alleen en ben dan ook blij dat ik kan aanpikken bij de Karen Steurstrein die hier voluit gaan daar ze 4 minuten achter ligt op haar Australische concurrente.
Ook hier rijden we constant tegen 40km/u en op 3km voor de finisch mpeten Gilles en ik de andere twee laten rijden.
Na 3u19m bol ik zeer tevreden als 37ste over de meet (6de Master 2 van 20 deelnemers).
Mario daarentegen had geen geluk vandaag…3!! Lekke banden zorgen ervoor dat hij pas na 4u28m binnen bolt.
No worries mate…Tomorrow is another day!

Nummer 82

Vandaag meeting gehad met alle deelnemers,nummers afgehaald,zakken ingepakt,laatste inkopen gedaan etc.
De spanning begint nu te stijgen,vanaf morgen staan we met exact 100 deelnemers aan de start.Zowel profs,ex-wielrenners als amateurs,met enkele grote namen zoals Darren O’Grady (jawel…broer van Stuart!!),Kai Hundertmarck,onze eigen Eric Vanderaerden en Nicolas Vermeulen en nog enkele toppers uit het oostblok waaronder een sterk Tsjechisch team.
Voorts Amerikanen,Britten,Zwitsers,Noren,Oostenrijkers,Italianen,uiteraard een deel Australiërs en onze poolse vriend Wocjiech (20 jaar!).
Morgenavond wordt het kamp opgeslagen in de bush,geen hotels meer,geen restaurants,enkel een tent met een veldbed,geen toiletten (schupje afhalen en putje graven),een veldkeuken en 1 douche voor alle deelnemers,begeleiders,chauffeurs,fimcrew en organisatoren.
That’s Life in the Outback!

By the way…hou nummer 82 in de gaten,ik heb horen zeggen dat die kerel super gemotiveerd is en er een lap gaat op geven!!
Tot binnen enkele kilometers…

Trainingsritje 2 in prachtig decor

No Comment!!

Nice day at the office

Vandaag samen met onze vrienden uit Gent een toffe trainingsrit gereden naar het Lake Morris.Een ritje van een kleine 50km maar met een pittige klim van 12km door een prachtig stuk natuur.Het was de eerste keer dat we de spieren eens op spanning gezet hebben en dit soort tochten is volgens mij echt nodig om ons lichaam te doen wennen aan de extreme warmte..ik ben iemand die weinig drinkt op de fiets maar hier zit je na zo één klim al met lege drinkbussen…
Vanmiddag hadden we dan het geluk dat hier in Cairns de local Mountainbike Championchips georganiseerd werden waardoor we nog een beetje sfeer konden opnsnuiven van onze favoriete hobby.Onder de deelnemers was veel belangstelling voor de Belgische Crocodile rijders en ook zij dromen ervan om de “tocht der tochten” ooit te rijden.

Cairns…Australië

Na 28 uren eindelijk de verlossende woorden van onze Qantas piloot »welcome in Cairns International Airport ».Eigenlijk is de vlucht goed verlopen,eerst waren we nog onder de indruk van het fantastische afscheidsfeest in de vertrekhal van Zaventem,we willen langs deze weg dan ook iedereen bedanken die speciaal effe afgezakt waren om ons met de nodige toeters en bellen,bubbels en knuffels te komen uitwuiven…het waren al direkt de eertse kippevelmomenten…Thanx mates!!
Daarna goed geslapen,lekkere Sushi gegeten in Singapore en dan via Darwin naar onze eindbestemming…het prachtige maar tropisch warme Cairns,de warmte overvalt je hier direkt en mijn geschoren kopke was na een halve dag al roodverbrand.
De fietskoffers werden zonder problemen afgeleverd en mijn UPS pakket dat ik 2 weken geleden al opgestuurd had lag al te wachten in de storage room van het hotel…maw het avontuur kan beginnen.
We hebben hier al kennis gemaakt met enkele belgen waaronder Karen Steurs die hier met de hulp van haar kersverse echtgenoot (dit is hun huwelijksreis!!)gaat proberen om bij de dames de overwinning te behalen en ook met Ben en Karel,2 jonge gasten van 23 jaar die in hetzelfde hotel als wij verblijven en waar we morgen een toerke gaan met losrijden.
I’ll keep you posted...

Fasten your seatbelts….Ready to take off !

Eindelijk is het dan zover…dit weekend nog een laatste keer stevig getraind (300km in 2 dagen) en nu de vlieger op richting “Down Under”.
Ben blij dat het zover is,ik heb het gevoel dat ik er klaar voor ben en het kan niet snel genoeg 21 oktober zijn.
De voorbereiding was zwaar maar is goed verlopen…ik heb er alles aan gedaan.
14137 km heb ik getraind,67kg droog aan den haak (da scheelt wel een paar leffe’s) en een aerodynamisch kapsel,wa kan ne mens nog meer doen?
Nog even dit…ik wil zeker niet melig doen maar het idee om de crocodile te rijden is ontstaan toen in februari 2007 mijn pa overleden is na veel afzien en in dezelfde maand bij mijn zus kanker werd vastgesteld en zij ondertussen een zware strijd tegen haar ziekte moet voeren.
Wel,deze 2 mensen reizen eigenlijk met mij mee.In mijn koerstrui zal elke rit een foto van mijn pa zitten en aan mijn pols draag ik het gele “Livestrong” bandje.Wanneer ik begin af te zien kijk ik naar het bandje en denk aan mijn zus die nog veel meer afziet en dan kan ik weer verder..(heb dit in den Transalp ook enkele malen moeten doen maar het helpt me echt!!)
Zusje…doe dat goed terwijl ik weg!!

Just in time…nieuwe Crocodile broeken

Daar de geleverde koersbroeken van « het laatste nieuws » veel te groot waren en ze de juiste maat niet meer konden leveren moest ik nog op zoek naar een oplossing.
Dankzij Davy Thienpont, cross countryrenner bij Morgan Blue Cycling Team ben ik alsnog aan mooie broeken geraakt.
Bedankt Davy!!

2de plaats duathlon Brecht (duo’s)

Gisteren deelgenomen aan winterduathlon in brecht,een organisatie van mijn vrienden van Borsbeeks Triathlon Team.
Daar ik enkele jaren geleden mijn loopsloefen aan den haak gehangen heb had ik me samen met Sven Erikson ingeschreven bij de duo’s.Sven was net terug van het WK vijfkamp voor militairen in het Turkse Ankara en dat was er aan te zien want na de eerste loopproef kon ik als eerste vertrekken voor mijn 20km mountainbiken,vermits het zo kort was had ik s’morgens reeds 90km getraind en het was duidelijk dat de trainingen van de afgelopen maanden die steeds gebaseerd waren op lange uithoudingsritten hier niet ideaal waren daar de explosieve start in zo’n duathlon verschrikkelijk is.
Vrij snel kwamen 2 renners aansluiten en kon ik met moeite mijn wagonneke aanpikken…het was echt bijten want het ging razendsnel,geen enkel moment kon ik in het goede ritme komen en net voor het ingaan van de laatste ronde heb ik dan ook de 2 laagvliegers moeten laten rijden.Gelukkig kon ik de 3de plaats behouden en heeft Sven in de laatste loopproef er voor gezorgd dat we toch nog als 2de Duo de eindmeet behaalden.
Eerder had Damon dit al voorgedaan door ook 2de te eindigen in zijn eerste kidsduathlon,goed gedoseerd in de loopproef en dan aangevallen tijdens het fietsen…knap gedaan makker!!

Bijna....was de droom om zeep

Afgelopen zondag liep mijn geplande training tijdens de Waasland Marathon (120km) bijna fataal af.Reeds vroeg vertrokken zat het tempo onder aanvoering van "de rode kogel" er al goed in.Door de nog laaghangende zon hadden we één van de pijltjes te laat opgemerkt met als gevolg alle drie te enthousiast in de remmen.Voor ik het goed en wel besefte vloog ik over mijn stuur in duikvlucht richting kasseistenen.Met mijn volle gewicht sloeg ik op mijn linkerschouder en daarna volgde nog een doffe klap met mijn hoofd tegen de grond.Natuurlijk had den deze weer eens gene helm op (als ik die opzet ist koers hé) met als gevolg even zo suf alsof ik net tegen Sugar Jackson zijne linkse was gelopen.Eenmaal een beetje terug bij positieven sloeg de schrik toe daar ik even vreesde voor een sleutelbeenbreuk.Ook Giudo was er serieus aan toe,schaafwonden,pols en vooral knie was geraakt.We hebben daar dan een tijdje langs de kant gestaan en beetje bij beetje probeerde ik alles terug wat in beweging te krijgen.Mijne nieuwe carbonnen Ridley was ook gedoopt,dit was de het eerste ritje met mijn nief winterfietske en mijn stuur was al naar de knoppen.
Toch hebben we maar besloten om de rit verder uit te rijden,zolang we in beweging waren viel het eigenlijk nog mee,maar eenmaal thuis begon de miserie...ik kon me zelfs niet uitkleden om te gaan douchen.Eenmaal in de zetel kreeg ik ook nog aanvallen van misselijkheid en braakneigingen,de grijze massa in mijn kopke was dus danig doorééngeschud.Ondertussen heeft onderzoek uitgewezen dat het kapsel rond de schouder en de pezen zwaar ontstoken zijn,met de nodige ontstekingsremmers en wat rust moet dit binnen een weekske al veel beter zijn.
Ik zal in ieder geval blij zijn als ik kan vertrekken want ik dacht even dat mijn droom om zeep was...de laatste trainingen ga ik zeer voorzichtig en met een helm!! afwerken.

Nog 50 dagen!!

Het begint te korten…binnen exact 50 dagen staan we aan de start in het Australische Mareeba.Na den Transalp heb ik anderhalve week rust genomen,de beentjes waren leeg en ik wou de batterijen volledig terug opladen…sinds vorige week is mijn specifieke voorbereiding begonnen met de nadruk op lange afstanden op de weg maar met de mountainbike.De racefiets gaat op stal tot november,de moral en de goesting is er meer dan ooit,gisteren had ik 175km op de teller staan,vandaag 100km,allemaal met noppenbanden (slicks is voor pussy’s!!).
Ook andere voorbereidingen moeten stilaan allemaal op punt gezet worden,wat gaan we nog veranderen aan de bike,met welke banden gaan we rijden,Camelback,fietskoffer kopen,visum in orde brengen en nog zoveel meer.
Ondertussen zijn mijn sponsor T-shirts ook klaar geraakt en ik ben zeer tevreden over het resultaat.(check foto onder dit artikel.)
En vermits alle info steeds welkom is heb ik ineens maar aan Robbie Mc Ewen himself gevraagd wat me daar zoal te wachten staat Down Under,hij kon me vooral verzekeren dat het warm zal zijn….zeer warm.
Langs deze weg wil ik ook mijne compagnon voor dit avontuur,Mario Vandeweghe succes wensen in deze laatste zware weken.Zijn voorbereiding is volledig op de weg gebeurt en door zijn lange inactiviteit aan competitiesport zal deze deelname ook voor hem een grote uitdaging worden.

Transalp Highlights

Dag 8 Andalo-Riva de garda 62km…1480hm

RIVA HERE WE COME !!
De laatste etappe hadden we afgesproken om samen te blijven en « rustig » binnen te rijden.
Maar het zou den Transalp niet zijn als de organisatie nog iets pittig in petto had.
De laatste klim was nog een 22km lang met ongeveer 600m van de top een draagpassage over de rotsen.
Wat daarna volgde was een zeer gevaarlijke afdaling waar we al veel verhalen over gehoord hadden,tot nog toe was voor mij de afdaling naar de aankomst in de Cristalp de zwaarste die ik ooit gereden had maar wat we nu onder de wielen geschoven kregen was echt niet normaal.
Zo goed als iedereen van de fiets op een paar gekken na…alhoewel we afgesproken hadden geen risico te nemen op deze laatste dag kan ik het op zo’n moment niet laten om het toch te proberen…wat niet zo’n goed idee was want enkele meters verder ging het compleet mis en vloog ik los over kop met nog enkele tuimelingen naar beneden..gevolg,scheenbeen open,pijn in pols en schouder en Paul die me uitscheet voor alles wat niet mooi was.
Even bekomen en dan verder te voet naar beneden…een zeer zwaar stuk waar maar geen einde aan kwam,af en toe even op de fiets voor een paar meter en dan weer te voet,echt niet te doen…dit stuk heeft nog enkele serieuze slachtoffers gekost,het rescue team per motor had de handen vol,soms zag je zelfs een deelnemer die al aan een baxter langs de weg lag.
Eenmaal beneden op de macadam bleek Lieven een lekke band te hebben,daar we samen gingen binnenrijden rustig doorgereden en dan eenmaal de Schroyen TGV passeerde volle gas naar het Gardameer..kippevel momenten heb ik gehad in die laatste 15km…4 witte”La Pipers”in ware ploegentijdritstijl op een rij en knallen maar.
Hier werd nog maar eens duidelijk hoe sterk de broertjes Schroyen waren want overnemen was er voor mij en Paul niet veel meer bij…het was vastbijten in hun wiel en aftellen tot de finish.
Dan eindelijk na 650km (44uur,26minuten) het onvergetelijke moment,met ons vieren in een regen van champagne van onze begeleiders over de finish..bangelijk moment waar ik even een traantje van moest wegpinken.

Einduitslag:56ste Masters v/d 158 Masterteams

309de overall v/d 591 Teams

Bedankt aan iedereen die aan dit avontuur hebben meegewerkt en vooral aan mijn vrouwtje Martine voor de steun en het geduld…ook aan Paul om samen met mij dit tot een goed einde te brengen…alle begeleiders,sponsors,Pascale voor haar inzet en financiële steun,Damon voor het kuisen van mijn carbonnen ros,iedereen van Team 2 (nu Team 1!),in het bijzonder Liesbeth voor het losmasseren van mijn oude knoken, en nogmaals een dikke proficiat aan Lieven & Jeroen voor hun knalprestatie…en nu zoals de traditie het wil met de bike het Gardameer in,pinten drinken,in’t zonneke liggen en daarna de draad weer opnemen.

Australië here I come